Ἤμουν θλιμμένος μετὰ ἀπὸ πρόσφατο θάνατο προσφιλοῦς μου προσώπου. Σκεπτόμουν γιὰ μέρες τὸ θέαμα τοῦ ἐνταφιασμοῦ. Τὴν κάλυψη τοῦ νεκροῦ μὲ τὰ χώματα καὶ τὴν ἐπακόλουθη σήψη τοῦ σώματος. Πῶς θὰἦταν ὁἄνθρωπος, ἐὰν δὲν ὑπῆρχε ἡ πτώση τῶν πρωτοπλάστων; Διαρκὴς χαρά, κανένα ἐρώτημα γιὰ τὴν αἰώνια μακαριότητά μας. Τώρα «σκωλήκων βρώμα καὶ δυσωδία». Ἐπάνω σ᾿ αὐτὲς τὶς […]
Στενοχωρήθηκες πολύ. Τὸ βλέπω. Ὅμως, ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ δὲν πρέπει νὰ στενοχωρούμεθα, οὔτε πρέπει νὰ μᾶς τρομάζει ὁ θάνατος. Γιατὶ τί νομίζεις ὅτι εἶναι ὁ θάνατος; Θάνατος εἶναι τὸ μέσον, εἶναι ἡ πόρτα ποὺ περνᾶμε στὴν αἰωνιότητα! Αὐτὸς εἶναι ὁ θάνατος. Καὶ ἀπὸ τὴν πόρτα αὐτὴ θὰ περάσουμε ὅλοι. Αὐτὸ εἶναι τὸ μόνο βέβαιο. Ἀρκεῖ νὰ […]
Ὁ Γέροντας ἦταν ἕνα ἐρημικὸ ἀηδονάκι, ποὺ δοξολογοῦσε μὲ τὴ ζωή του τὸ Θεὸ γιὰ τὸν κόσμο ποὺ ἔπλασε, καὶ τὸν εὐχαριστοῦσε γιὰ τὴν ἀγάπη ποὺ μᾶς χάρισε. Μοῦ θύμιζε αὐτὸ ποὺ εἶχα διαβάσει στὸ ἀναλόγιο στὸ μικρὸ ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ὅταν τὸν ἐπισκέφθηκα στὰ Καλλίσια, τὴν πρώτη φορά: «Τοῖς ἐρημικοῖς ζωὴ μακαρία ἐστι, θεϊκῷ ἔρωτι πτερουμένοις». Ἀργότερα, σὲ μιὰ ἄλλη ἐπίσκεψή μου, […]
Ὁ Γέρων Πορφύριος πάντοτε τόνιζε στὰ παιδιά μου ὅτι ὑπάρχει ἡ αἰώνια ζωή. Πιὸ εὔκολα, τοὺς ἔλεγε, μπορῶ νὰ σᾶς πῶ ὅτι αὔριο δὲν θὰ βγεῖ ὁ ἥλιος, παρὰ ὅτι δὲν ὑπάρχει ἡ ἄλλη ζωή. Τὸ ξέρουμε αὐτό, τὸ βλέπουμε. Κ.Ἰ.: Ὁ Γέρων Πορφύριος εἶχε τὸ χάρισμα νὰ βλέπει καὶ ἀπὸ τὶς δύο ὄχθες. Χ.Χ.: […]
Ἐργασία καὶ μάθησις — Οἱ τσιγγάνοι παίζουν βιολὶ καὶ παίζοντας ἐργάζονται. Καταλαβαίνεις; Εἶναι ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν τὴν ἔφεση νὰ σπουδάζουν ὡς τὸ τέλος τῆς ζωῆς τους. — Εἶναι καλὸ αὐτό; — Ναί, εἶναι καλό. Διότι καταρτίζονται. Διότι ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ μάθει καὶ πῶς νὰ πεθάνει. Μπαίνουμε στὴν ζωή, μπαίνουμε καὶ στὸν θάνατο. Οἱ ἁπλοί […]
Ὁ Δ.Σ., ἀπὸ τὴν Κύπρο, σπούδαζε τότε ἰατρικὴ στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν. Ἕνα πρωὶ κτύπησε τὸ κουδούνι τῆς πόρτας τοῦ διαμερίσματός του. Ἄνοιξε κι εἶδε ἕνα ἄγνωστό του ἱερέα, ὁ ὁποῖος τὸν ρώτησε: «Μπορῶ νὰ περάσω;». Αὐτό, ποὺ ἔκανε στὸν Δ.Σ. μεγάλη ἐντύπωση, ἦταν ὅτι, ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή, ἔνιωσε ὅτι ἐκεῖνος ὁ ἱερέας ἦταν – […]
«Θὰ φύγουμε. Ἐδῶ δὲν θὰ μείνουμε καὶ πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ ἑτοιμαστοῦμε, αὐτὸ εἶναι ὅλο. Καὶ τὸ μυστικὸ εἶναι, ὅταν ἑτοιμαστοῦμε καὶ γίνουμε τέτοιοι ποὺ λέμε, εἴμαστε εὐτυχεῖς. Δὲν φοβούμαστε. Ὅτι δὲν θὰ πεθάνω, ἐγὼ μέσα μου τὸ πιστεύω καὶ ἂς κάνει ὁ Θεὸς ὅ,τι θέλει. Καὶ ᾿γὼ θὰ πεθάνω βέβαια, ἀλλά, ὅταν πάω στὴν […]
Κ. Ι.: Τὸ νὰ βρίσκεσαι γιὰ δεκαπέντε ὁλόκληρα χρόνια «παρὰ τοὺς πόδας», γιὰ νὰ χρησιμοποιήσω τὴν παραστατικότατη αὐτὴ εἰκόνα, ἑνὸς Γέροντα, γιὰ τὸν ὁποῖο χαρακτηριστικὰ ἔχει λεχθεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας κάθε διακόσια χρόνια παρουσιάζει τέτοιο, εἶναι μία πολὺ μεγάλη δωρεὰ ἀπὸ τὸ Θεό. Μεγάλη καὶ γιὰ ὅλους ἐμᾶς ἡ εὐλογία νὰ πληροφορηθοῦμε μερικὰ ἔστω […]
Ο όσιος Γέρων, αντιμετώπιζε με ιδιαίτερη αγάπη και παρακλητική διάθεση τους καρκινοπαθείς. Εξέταζε με προσοχή την περίπτωση τους, προσπαθούσε να προχωρήσει σε δρόμους διαγνωστικούς, και μελετούσε γενικά τη φοβερή αυτή νόσο της εποχής μας. Είχε ο ίδιος προσβληθεί από τον καρκίνο. Μέσα του ήταν διάσπαρτη η νόσος, και όμως, όπως ο ίδιος έλεγε, είχε κατορθώσει να αποκοιμίσει […]
Γ.Π.: Τὸ 1989 εἶχα πάει στὰ Ἱεροσόλυμα γιὰ ἕνα ἰατρικὸ συνέδριο. Στὴ διάρκεια τῶν ἡμερῶν, ποὺ ἤμουν ἐκεῖ, πῆγα τρεῖς φορὲς καὶ προσκύνησα στὸν Πανάγιο Τάφο. Ἐπιστρέφοντας στὴν Ἀθήνα, πῆγα στὸ Γέροντα, χωρὶς νὰ τοῦ πῶ τίποτε γιὰ ἐκεῖνο τὸ ταξίδι μου. Πῆγα, γιὰ νὰ τοῦ κάνω καρδιογράφημα. Μοῦ εἶπε νὰ πάω κοντά του κι […]
“Μέσα στὴν Ἐκκλησία! Ἐκεῖ βρίσκεται ἡ σωτηρία”, μᾶς ἔλεγε πάντα ὁ Παππούλης. “Ὅποιος εἶναι μέλος τῆς Ἐκκλησίας δὲ φοβᾶται τὸ δεύτερο θάνατο. Δὲν ὑπάρχει θάνατος γιὰ ὅποιον εἶναι μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ὀρθοδοξία μας εἶναι τέλεια, δὲν ἔχει οὐδεμία ἀτέλεια”. Δὲν ὑπάρχει θάνατος, μᾶς εἶπε. Μὴ φοβᾶσαι τὸ θάνατο. Ὅποιος πέθανε γιὰ τὸ […]
