Θύελλα καὶ καπετάνιος (Εἰς φίλον παραπονεθέντα ὅτι δὲν ἐβοηθήθη παρὰ φίλου) Φίλτατέ μου, Μόλις πρὸ ὀλίγου μὲ κάποια, ὅπως διαισθάνθηκα, στενοχώρια μοῦ ἀνέφερες ὅτι ὁ φίλος σου Χ. σοῦ εἶπε ὅτι ἀδυνατεῖ νὰ σὲ βοηθήσει, γιατὶ δημιούργησες μόνος σου μία δυσχερὴ κατάσταση, στὴν ὁποία ταιριάζει, κατ’ αὐτόν, ἡ παροιμία: Ὅπως ἔστρωσες θὰ κοιμηθεῖς. Ναί, […]
Ἡ Ἐκκλησία, ποὺ ἔπρεπε νὰ ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν μεταθανάτια ζωή μας καὶ γιὰ νὰ μᾶς στείλει γρήγορα στὸν Παράδεισο, φροντίζει μὲ συσσίτια καὶ ρουχισμὸ νὰ μᾶς διατηρήσει στὴν ἐπίγεια ζωή, ποὺ οἱ ἡγέτες μας τὴν ἔκαναν κόλαση. Καὶ οἱ πολιτικοί μας, ποὺ ἔπρεπε νὰ φροντίζουν γιὰ τὴν ἐπίγεια καλοπέρασή μας καὶ μακροζωία μας, φροντίζουν […]
Τόσο στὴν προσωπική μας ζωή, ὅσο καὶ στὴ ζωὴ τοῦ τόπου μας καὶ τῆς ἀνθρωπότητος, ἔβλεπε σημάδια ἐλπίδας. Ἕνα βράδυ ποὺ τοῦ εἴχαμε ἐμπιστευθεῖ τὴ θλίψη μας καὶ τὴ στενοχώρια μας γιὰ τὰ ὅσα συνέβαιναν γύρω μας, μᾶς ἐκμυστηρεύθηκε: “Ἡ ἐποχή μας εἶναι σὰν τὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ. Καὶ τότε ὁ κόσμος εἶχε φθάσει σὲ […]
Τώρα πλέον μουδιάζουν τὰ πόδια μου, καὶ δὲν μὲ κρατοῦν νὰ περπατῶ. Μόνο λίγο ἐπὶ τόπου κάνω βήματα. Καὶ ξεχνῶ εὔκολα. Δὲν ζητῶ ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ μὲ κάνει καλά. Μόνο νὰ μοῦ συγχωρέσει τὶς ἁμαρτίες μου. Συχνὰ σὲ σκέπτομαι καὶ προσεύχομαι γιὰ σένα λέγοντας τὴν εὐχὴ γιὰ σένα: «Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». Νὰ […]
Δανείζει ὁ Γέροντας πενήντα λίρες καὶ παίρνει μία Κάποιο πρωινό, ὅπως μοῦ εἶπε ὁ Γέροντας, ἦλθε στὸν Ἅγιο Γεράσιμο ἕνας πολὺ καλοντυμένος κύριος, ὁ ὁποῖος πῆρε ὅλα τὰ κεριὰ ἀπὸ τὸ παγκάρι μὲ τὴ χούφτα καὶ τὰ ἄναψε. Ἔπαιρνε κι ἄλλες φορὲς τὰ κεριὰ καὶ τὰ ἄναβε καὶ μετὰ ἄρχιζε τὶς ἐδαφιαῖες μετάνοιες στὴν Ὡραία […]
Ἄρχισα ἁπλὰ καὶ αὐθόρμητα νὰ τοῦ ἀνοίγω τὴν καρδιά μου καὶ νὰ τὸν ρωτῶ ὅσα μὲ πίεζαν. — Γέροντα, ἐγὼ θέλω νὰ γίνω μοναχός. Ἀγαπῶ τὴ μοναχικὴ ζωή. Ἐπιθυμῶ νὰ ζήσω γιὰ τὸν Χριστό. Πηγαίνω σ’ ἕνα μοναστήρι. Ἀλλὰ ὅλα ἔχουν μπερδευτεῖ μέσα μου καὶ ἔχω πολλὲς ἀπορίες. Πέστε μου, σᾶς παρακαλῶ: Ὁ μοναχὸς πρέπει […]
Μιὰ μέρα μοῦ τηλεφώνησε κάποιος, γιὰ νὰ μοῦ πεῖ τὶς ἀμφιβολίες του καὶ τὶς στενοχώριες του. Μοῦ λέει στὸ τέλος, «τί νὰ κάνω; Ποιὰ εἶναι ἡ συμβουλή σου;». Τοῦ λέω, λοιπόν, «ἔχεις ξεχάσει τὸ “Πάτερ ἡμῶν”. Παρόλο ποὺ εἶσαι χριστιανός, ἔχεις ξεχάσει ὅτι λέμε “Πάτερ ἡμῶν”, δηλαδὴ “Πατέρα μας”. Ἔχεις ξεχάσει ὅτι ἔχεις Πατέρα. Εἶσαι […]
Ζοῦσε στὸ χωριό μου μιὰ χήρα ποὺ εἶχε ἕνα χωραφάκι κοντὰ στὴ θάλασσα. Μοῦ διηγήθηκε, λοιπόν, κάποτε τὰ ἑξῆς: «Ἐγὼ εἶμαι μόνη στὸν κόσμο, παιδιὰ δὲν ἔχω. Ἡ μοναδική μου περιουσία εἶναι αὐτὸ τὸ χωράφι, καὶ βάλθηκαν ὅλοι νὰ μοῦ τὸ πάρουν, νὰ τὸ ἀπαλλοτριώσουν. Ἀρνήθηκα ὅμως ὅλες τὶς δελεαστικὲς προτάσεις ποὺ μοῦ ἔκαναν. Ὥσπου […]
“Ἔχει ὁ Θεὸς. Ἐκεῖ ποὺ ἀπελπίζεσαι, σοῦ στέλνει κάτι ποὺ δὲν τὸ περιμένεις…, ἀρκεῖ νὰ τὸν πιστεύεις καὶ νὰ τὸν ἀγαπᾶς. Ὅπως καὶ Ἐκεῖνος μᾶς ἀγαπᾶ καὶ φροντίζει γιὰ ἐμᾶς, ὅπως ὁ κάθε πατέρας γιὰ τὰ παιδιά του. Καὶ ὅλοι μας εἴμαστε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὅ,τι καλὸ ἔχουμε τὸ ἔχουμε ἀπὸ τὸν Θεό. Εἶναι […]
Ὁ Γέροντας, καθισμένος κάτω ἀπὸ ἕνα πεῦκο, ἕνα καλοκαιρινὸ ἀπόγευμα, μᾶς μιλοῦσε γιὰ τὴν ἀπεριόριστη ἐμπιστοσύνη ποὺ πρέπει νὰ ἔχουμε στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ: «Ξέρετε, αὐτὸ ποὺ λέει ἡ Γραφή “καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς ὑμῶν ἠριθμημέναι εἰσί”, εἶναι πραγματικότητα. Ἔτσι εἶναι. Τίποτε στὴ ζωή μας δὲν εἶναι τυχαῖο. Ὁ Θεὸς φροντίζει ἀκόμη καὶ […]
Μόνο ἕνα νὰ προσέξεις, μὲ συμβούλεψε ὁ Ὅσιος Πορφύριος. Νὰ ξεκαθαρίζεις τὶς σκέψεις σου, ποὺ ἀπὸ τὴν πολλή σου εὐαισθησία πιέζεσαι καὶ θλίβεσαι. Νὰ τὶς διώχνεις, νὰ μὴν παραμένουν. Νὰ ἀγαπᾶς τοὺς πειρασμοὺς ποὺ ἔρχονται καὶ δὲν θὰ ταράζεσαι, οὔτε θὰ θλίβεσαι. Νὰ ἀγαπᾶς πολὺ ὅλους τοὺς ἀδελφοὺς τὸ ἴδιο. Νὰ ἀγαπᾶς πολὺ τὸν Γέροντα. Ἕνας […]
— Ἦταν ἕνας ἐδῶ πρὸ ὀλίγου καὶ μὲ ρώτησε ἂν πονοῦσαν οἱ μάρτυρες, στὰ τόσα βασανιστήρια. Ἔλεγε ὅτι ὁ Θεὸς τοὺς ἔδινε ὑπομονὴ καὶ ἄντεξαν στὰ τόσα βασανιστήρια. Κι ἐγὼ τοῦ λέω: — Ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀντέχει, ὡς ἄνθρωπος, οὔτε στὸν πρῶτο πόνο ποὺ τοὺς προξενοῦσαν: Φυσιολογικὰ ἔπρεπε νὰ λιποθυμοῦσαν ἀμέσως. Ἀλλὰ προσήλωσαν τὸν νοῦν […]
- Νὰ ξέρεις, παιδί μου, τίποτε δὲν ἔγινε εἰκῆ καὶ ὡς ἔτυχε. Ὅλα ἔχουν τὸν σκοπό τους. Καὶ τίποτα δὲν γίνεται χωρὶς νὰ ὑπάρχει αἰτία. Οὔτε μιὰ πευκοβελόνα δὲν πέφτει ἀπὸ τὸ πεῦκο ἂν δὲν θέλει ὁ Θεός. Γι’ αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ μὴ στενοχωριέσαι γιὰ ὅ,τι σοῦ γίνεται. Ἔτσι ἁγιαζόμαστε. Νά! Ἐσὺ στενοχωριέσαι μὲ τὰ […]
Γεωργίου Ἀρβανίτη, τ. Προέδρου Ἐφετῶν Α. Ὁ Γέρων Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης (Ἄρθρο στὸ περιοδικὸ Πεμπτουσία, τ. 2ο, Ἀπρίλιος - Ἰούλιος 2000) Ὁ Γέροντας Πορφύριος γεννήθηκε τὸ 1906 στὸν Ἅγιο Ἰωάννη Καρυστίας Εὐβοίας καὶ βαπτίσθηκε Εὐάγγελος. Στὸ σχολεῖο φοίτησε μόνον δύο χρόνια. Ἡ ἀσθένεια τοῦ δασκάλου καὶ ἡ φτώχεια τῆς οἰκογένειάς του τὸν ἔσπρωξαν νὰ ἐργασθεῖ […]
Γύρω στὸ 1979, πέρασα μιὰ ἀπὸ τὶς δυσκολότερες περιόδους τῆς ζωῆς μου, μὲ ἀλλεπάλληλα χτύπηματα. Αὐτὸ κράτησε γιὰ ἕνα χρόνο περίπου καί, ὅπως καταλαβαίνω τώρα, ὅλα ἔγιναν γιὰ νὰ συνετιστῶ, διότι εἶχα ἀρχίσει πλέον νὰ σκέπτομαι ὑπεροπτικά. Εἶχα ἀρχίσει νὰ μπαίνω σ’ ἕναν ἄλλο τρόπο σκέψης, πιστεύοντας πὼς ὅποιος εἶναι ἐξυπνότερος μπορεῖ νὰ κοροϊδεύει καὶ […]
Ὅταν ἤμουν πρόεδρος σὲ ἕνα Ἵδρυμα, δημιουργήθηκε ἕνα σοβαρὸ πρόβλημα. Τὸ Ἵδρυμα αὐτὸ ἔχει ἕνα οἰκόπεδο 11 στρέμματα καὶ κάτι κτίρια παλαιά. Ὅταν ζοῦσε ἡ ἱδρύτρια πούλησε σὲ κάποιον ἑνάμισυ στρέμμα καὶ αὐτὸς ἔκτισε ἐκεῖ ἐργοστάσιο. Τέσσερα χρόνια μετὰ τὴν ἵδρυση τοῦ φιλανθρωπικοῦ Ἱδρύματος, ὁ ἐν λόγῳ κύριος πῆρε ἀπὸ τὸ οἰκόπεδο τοῦ Ἱδρύματος, χωρὶς […]
