Ὁ Γέροντας, μὲ τὴν αὐταπόδεικτη ἁγιότητά του, δὲν ἀποτελοῦσε μόνο μιὰ ἀναμφισβήτητη πνευματικὴ ἀξία, ἀλλὰ γινόταν, χωρὶς νὰ τὸ ἐπιδιώκει, καὶ μέτρο ἀξιολόγησης τῆς πνευματικῆς ἀξίας τῶν ἄλλων.
Ἕνας φίλος εἶχε κάποτε μιὰ ἀπρόσμενη περιπέτεια: Διαφωνοῦσε μ᾿ ἕναν γνωστό του, γιὰ κάποιο σοβαρὸ θέμα καί, στὴν προσπάθειά του νὰ συνδιαλλαγεῖ μαζί του, συνέλαβε τὴν ἰδέα νὰ ζητήσει τὴν συμπαράσταση τοῦ πνευματικοῦ αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ δὲν τὸν εἶχε ἰδεῖ ποτέ. Χωρὶς νὰ ρωτήσει γιὰ τὴν νοοτροπία του, πῆγε ἀνυποψίαστος καὶ τὸν συνάντησε καὶ τοῦ ἄνοιξε τὴν καρδιά του, μάλιστα μὲ πνεῦμα ἐμπιστοσύνης καὶ αὐτομεμψίας. Ὅμως αὐτὸς τὸν ἀντιμετώπισε αὐστηρὰ καὶ ἐπεχείρησε νὰ τοῦ κάνει ἐξουθενωτικὴ ψυχανάλυση. Διότι, ἐνῶ τὸν ἀντίδικό του τὸν ἐξύμνησε γιὰ τὶς ἀρετές του, ἐκεῖνον τὸν ἐλεεινολόγησε γιὰ τὰ ἐλαττώματά του, καταδικάζοντάς τον γιὰ τὶς ἀπόψεις του καὶ διαβεβαιώνοντάς τον, ὅτι τοῦ μιλᾶ πρὸς τὸ συμφέρον του. Ἔτσι ἐπέτυχε, ὄχι νὰ κλείσει τὸ ρῆγμα, ἀλλὰ νὰ τὸ μετατρέψει σὲ χάσμα. Ἀναστατωμένος ὁ φίλος, ἀπὸ τὸ ἀπροσδόκητο πάθημά του, προσέφυγε στὸν π. Πορφύριο, ποὺ «εἶδε» καθαρὰ ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τὴν πραγματικὴ κατάσταση καὶ τοῦ εἶπε: Γιὰ τὸν ἀντίδικό του: «Ξέρεις, παιδί μου, πῶς σὲ βλέπει τώρα αὐτός; Σὰν μυρμήγκι». Γιὰ τὸν πνευματικό: «Πωώ, πώ, πόσο πλανήθηκε ὁ εὐλογημένος!!! Ποῦ πῆγε τὸ μυαλό του; Στηρίχθηκε στὶς πληροφορίες ποὺ τοῦ ἔδωσε ὁ ἀντίδικός σου καὶ σὲ ἔβγαλε σκάρτο. Μὲ τέτοια ἀντιμετώπιση μπορεῖ νὰ βλάψεις πολὺ τὸν ἄλλον. Ξέρεις, μερικοὶ πνευματικοὶ κάνουν τὸν ψυχίατρο».
Τὸ θλιβερὸ αὐτὸ περιστατικὸ μὲ τὸν φίλο, μ᾿ ἔκανε νὰ σκεφθῶ: Ὁ χριστιανός, ἐὰν δὲν θέλει ν᾿ ἀκούσει γιὰ τὸν ἑαυτό του τὸν λόγο τοῦ προφήτου Ἡσαΐου «τὸ γὰρ ὄνομα τοῦ Θεοῦ δι᾿ ὑμᾶς βλασφημεῖται ἐν τοῖς ἔθνεσι», ὀφείλει, τὸν κάθε ἄνθρωπο, νὰ τὸν ἀποδέχεται, μὲ ταπείνωση, σὰν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι νὰ τὸν βλέπει μὲ ἀλαζονεία, «σὰν μυρμήγκι». Ὁ πνευματικός, ἐὰν δὲν θέλει νὰ μετατραπεῖ σὲ ψευδοποιμένα, ποὺ βλάπτει τὰ πρόβατα, ὀφείλει νὰ γίνει διακριτικός, εὐσπλαχνικός, ἀπροσωπόληπτος, γιατί, ἐὰν μεροληπτεῖ ὑπὲρ τῶν «ἡμετέρων» καὶ κατὰ τῶν «ξένων», θὰ παγιδευθεῖ σὲ δαιμονικὲς πλάνες, ποὺ θὰ πλήξουν πρῶτα τὸν ἴδιον κι᾿ ἔπειτα τοὺς «ἡμετέρους» (τοὺς «ξένους» θὰ βρεῖ ὁ Θεὸς τρόπο νὰ τοὺς προστατεύσει). Ὀφείλει ἀκόμη, νὰ ἀποφεύγει νὰ κάνει τὸν ψυχίατρο. Ὁ δρόμος του εἶναι ὁ ἐν Χριστῷ ἁγιασμός του, ὥστε μὲ τὴν σταδιακὴ κάθαρση καὶ τὸν φωτισμὸ τῆς ψυχῆς του, νὰ φθάσει στὴν αὐτογνωσία καὶ τὴν ἑτερογνωσία.
Ἀντίθετα, ἂν προσφύγει σὲ ψυχιατρικὲς μεθόδους, καὶ μάλιστα ἀναρμοδίως, θὰ ἀποπροσανατολισθεῖ καὶ θὰ ἀποτύχει, ἀφοῦ καὶ οἱ ἴδιοι οἱ ψυχίατροι ἀντιμετωπίζουν ἀνυπέρβλητα ἐμπόδια στὴν ἐπίγνωση καὶ θεραπεία τῆς ψυχῆς.
Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ ἐπιλογὴ ἑνὸς ἁγιασμένου, κι᾿ ὄχι ἐκκοσμικευμένου, πνευματικοῦ, ἀποτελεῖ τὸ πιὸ σημαντικό, ἐπεῖγον καὶ ὑπεύθυνο ἔργο κάθε ὀρθοδόξου πιστοῦ. Ὅταν, γιὰ τὴν ἀναζήτηση τοῦ καλοῦ γιατροῦ, ποὺ θὰ τοῦ ἐμπιστευθοῦμε τὸ φθαρτό μας σῶμα, ἀψηφοῦμε κόπο, χρόνο, δαπάνες, ἀποστάσεις, τί πρέπει νὰ κάνουμε γιὰ τὴν ἀναζήτηση τοῦ καλοῦ πνευματικοῦ, ποὺ θὰ τοῦ ἐμπιστευθοῦμε τὴν αἰώνια ψυχή μας; Καλοὶ πνευματικοὶ ἐξακολουθοῦν νὰ ὑπάρχουν, ἀλλά, ἐπειδὴ εἶναι ταπεινοί, κρύβονται, σὰν τὸν π. Πορφύριο. Γιὰ νὰ τοὺς βροῦμε, θὰ χρειασθεῖ νὰ ταπεινωθοῦμε πολύ, νὰ κοπιάσουμε πολύ, ὅπως οἱ δύτες, ποὺ ψάχνουν στὰ βάθη τῶν θαλασσῶν τὰ πολύτιμα μαργαριτάρια. Εἶναι μιὰ ἀναζήτηση, ποὺ φέρνει στὸ τέλος τὴ χαρὰ τῆς μεγάλης εὑρέσεως, ὅπως μᾶς βεβαιώνει ὁ Χριστός: «Ὁμοία ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ ἐμπόρῳ ζητοῦντι καλοὺς μαργαρίτας· ὃς εὑρὼν ἕνα πολύτιμον μαργαρίτην ἀπελθὼν πέπρακε πάντα ὅσα εἶχε καὶ ἠγόρασεν αὐτόν».
Ἀπὸ τὸ βιβλίο “Κοντὰ στὸν Γέροντα Πορφύριο”
ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ: ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΣΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ
----------------------------
Πληροφορίες γιὰ τοὺς τίτλους τῶν Ἐκδόσεων τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου μπορεῖτε νὰ βρεῖτε ἐδῶ