Εἶχα φθάσει ἕνα πρωινό, μὲ τὴ συντροφιά μου, στὴν αὐλὴ τοῦ Γέροντα. Σὲ κάποια ἀπόσταση διέκρινα ἕνα γνωστό μου ἀρκετὰ ζηλωτὴ καὶ αὐστηρὸ χριστιανό. Τὸν πλησίασα, χάρηκε ποὺ μὲ εἶδε ξαφνικὰ μπροστά του, εἴπαμε διάφορα γιὰ τὸν Γέροντα, ὁπότε κάποια στιγμὴ τὸν ἀκούω νὰ μοῦ λέει:

«Ἔρχονται καὶ κάτι ἄνθρωποι στὸν Γέροντα τελείως ἄσχετοι καὶ τὸν ταλαιπωροῦν ἀδίκως. Νά, κοίταξε ἐκεῖ, ἐκείνη τὴν κυρία, ποὺ καπνίζει χωρὶς ντροπή. Ἀπορῶ, πῶς τὴ δέχεται ὁ Γέροντας».

Ἐγὼ δαγκώθηκα. Ἡ κυρία ἦταν τῆς συντροφιᾶς μου κι ὁ γνωστός μου τὸ ἀγνοοῦσε. Προτίμησα νὰ σιωπήσω, γιὰ νὰ μὴ τὸν φέρω σὲ δύσκολη θέση. Δὲν ἐσιώπησε ὅμως ὁ Γέροντας. Ὅταν ἦρθε ἡ σειρά του καὶ μπῆκε, πρὶν ἀπὸ μένα, στὸ κελλὶ τοῦ Γέροντα, οἱ πρῶτες λέξεις, ποὺ ἄκουσε ἀπὸ τὸ στόμα του, ἦταν:

«Ξέρεις, ἐγὼ δὲν εἶμαι αὐστηρός, ὅπως ἐσύ».

Ἡ κυρία ὅταν βγῆκε ἀπὸ τὸ κελλὶ τοῦ Γέροντα, μοῦ ἀπεκάλυψε, ὅτι τῆς εἶπε, ἀνακεφαλαιώνοντας τὶς συμβουλές του: «Ὁ ἀγώνας γιὰ τὸν ἁγιασμό σου πρέπει ν᾿ ἀρχίση μὲ τὸ κόψιμο τοῦ τσιγάρου».

Ὁ Γέροντας βρῆκε τὸ κατάλληλο φάρμακο καὶ γιὰ τοὺς δύο, ἐπικρίνοντα καὶ ἐπικρινομένη.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο “Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου”

ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ: ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΣΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ

----------------------------

Πληροφορίες γιὰ τοὺς τίτλους τῶν Ἐκδόσεων τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου μπορεῖτε νὰ βρεῖτε ἐδῶ