Διαβάζω στὸν Γέροντα τὸ κείμενο «Διήγησις περὶ ἀγάπης πάνυ ὠφέλιμος» ἀπὸ τὸ Μηναῖον τοῦ Σεπτεμβρίου (8η τοῦ μηνός), ὅπου, μεταξὺ ἄλλων, ἀναφέρονται καὶ τὰ ἑξῆς: «… τί τοῖς λογισμοῖς δι’ ἐμὲ πολιορκῇ καὶ ταράττῃ, ὦ ἄνθρωπε;».
Καὶ ὁ Γέροντας σχολιάζει:
— Μ’ ἀρέσει αὐτὴ ἡ γλῶσσα. Δὲν τὴν καταλαβαίνω μ’ εὐκολία, ἀλλὰ μ’ ἀρέσει. Μοῦ φαίνεται πιὸ ἁγία. Δὲν ξέρω γιατί. Ἴσως κάνω λάθος.
— Μήπως ἐξαγιάζεται καὶ ἡ γλῶσσα ἀπὸ τὰ νοήματα ποὺ ἐκφράζει; Σ’ αὐτὴ τὴν γλῶσσα ἔχουν ἐκφραστεῖ πολλὰ καὶ πολὺ σημαντικὰ πράγματα.
— Ναί, καὶ αὐτό. Ἀλλὰ μ’ ἀρέσει ποὺ ἡ κάθε λέξη εἶναι ἀκριβῶς στὴν θέση της. Δὲν εἶναι λίγο πιὸ δῶ, λίγο πιὸ κεῖ. Σὰν πέτρα ποὺ μπαίνει ἀπὸ τὸν κτίστη στὴν θέση ποὺ εἶναι γι’ αὐτήν. «Ἡ τῆς στειρώσεως μεταβολή, τὴν κοσμικὴν τῶν ἀγαθῶν, διέλυσε στείρωσιν…». Πόσα λέει μὲ λίγες λέξεις! Γιὰ νὰ τὰ ἐξηγήσεις θέλεις πολλὰ λόγια. Μ’ ἀρέσει σ’ αὐτὴ τὴν ἀρχαία γλῶσσα, ποὺ ἡ κάθε λέξη εἶναι στὴν θέση της καὶ δὲν μπορεῖς μὲ ἄλλη νὰ πεῖς αὐτὸ ποὺ λέει.
Ποιητὲς Ἀκολουθιῶν
— Δὲν εἶναι δικά του καὶ φαίνεται αὐτό. Τὰ ξέρει τὰ λόγια καλὰ καὶ τὰ δανείζεται. Ἀλλὰ δὲν εἶναι ἀπὸ μέσα του. Ὁ π. Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, ἀντιθέτως, εἶναι θεόπνευστος.
Ζητᾶ νὰ τοῦ διαβάσω τοὺς ἰαμβικοὺς στίχους. Τοῦ ἀρέσουν ἐπίσης γιὰ τὴν πυκνότητα καὶ εὐστοχία. Γιὰ νὰ βρεῖ τὴν ἑρμηνεία τῶν λέξεων θυμᾶται τὴν χρήση τους σὲ ἄλλα τροπάρια ἢ κείμενα ἐκκλησιαστικά.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἄννας Κωστάκου “Συνομιλώντας μὲ τὸν Γέροντα Πορφύριο“
ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ: ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ