Ἦταν ψυχραμένος ἕνας μὲ τὴ γυναίκα του. Κουρασμένος τὸ μεσημέρι ἀπὸ τὴ δουλειά του, ποῦ νὰ πάω; λέει. Πῆγα στὴν Ἕλλη καὶ ξεκουράστηκα.

— Ἀκοῦς, παιδί μου, ἀκοῦς; Κατάκοπος ἦταν. Πῆγε κουβέντιασαν… καὶ ξεκουράστηκε. Διότι ὑπῆρχε μέσα ἡ φλόγα τῆς ἀγάπης. Μεγάλο πράγμα αὐτό.

Ἔχουμε ἐμεῖς θεῖο ἔρωτα γιὰ τὸν Χριστό;

Νὰ εἴμαστε κατάκοποι, νὰ πηγαίνουμε κοντά Του διὰ τῆς προσευχῆς καὶ νὰ ξεκουραζόμαστε;

Κι ἐσὺ μοῦ λὲς ὅτι κουράστηκες στὴν προσευχή, στὴν ἀκολουθία.

Τί λείπει; Λείπει ὁ θεῖος ἔρωτας.

— Πῶς θὰ τὸν ἀποκτήσουμε, Γέροντα;

— Δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὶς δικές μας προσπάθειες. Εἶναι δῶρο Θεοῦ.

Ἐκεῖνος πρῶτος μᾶς ἀγαπᾶ, ἂν τοῦ ἀρέσουμε. Οἱ δικές μας προσπάθειες καὶ ἡ ἐξωτερικὴ πίεσις, μπορεῖ νὰ φέρουν ἀντίθετο ἀποτέλεσμα στὴν ψυχή μας: τὴν ἀπέχθεια στὰ πνευματικά.

— Καὶ πῶς θὰ μᾶς ἀγαπήσει ὁ Θεός;

— Γιὰ νὰ μᾶς ἀγαπήσει ὁ Θεός, χρειάζεται ἀπὸ μᾶς κάτι ἄλλο.

Νά! νὰ ταπεινωνόμαστε, νὰ σκύβουμε, νὰ ἀγαπᾶμε, νὰ προσευχόμαστε, νὰ ζητᾶμε τὸν Θεό.

Δὲν φταῖνε οἱ δουλειὲς καὶ οἱ μέριμνες τῆς καθημερινῆς ἐργασίας μας, (εἶπε σὰ νὰ διάβασε τὴ σκέψη μου, ὅτι ἔχω τόσες δουλειὲς καὶ ὑπευθυνότητες ποὺ ἔρχεται ὥρα καὶ δὲν ἀντέχει ἄλλο τὸ μυαλό μου…).

Ἄκου νὰ θαυμάσεις!

Γιατρίνα ἦταν ἡ ἄλλη!

Δὲν εἶχε δουλειὰ στὸ γραφεῖο, στὸ Νοσοκομεῖο, στὸ σπίτι;

Κι ὅμως, περίμενε τὴν ὥρα μετὰ ἀπὸ τόση κούραση, νὰ βρεθεῖ κοντὰ στὸν ἀγαπημένο της.

Τὸ πιστεύεις αὐτό;

Ἐκεῖ, πάει ἡ κούραση, πᾶνε ὅλα!

Τὸ καταλαβαίνεις;

Ἀπὸ τὸ βιβλίο “Ἡ θεϊκὴ φλόγα ποὺ ἄναψε στὴν καρδιά μου ὁ Γέρων Πορφύριος“

ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ “ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ“