Ὁ κύριος Ἀθανασιάδης ἦταν ἐφέτης στὴ Θεσσαλονίκη καὶ μετὰ ἔγινε ἀντιεισαγγελεὺς τοῦ Ἀρείου Πάγου. Δὲν ξέρω γιὰ ποιὰ αἰτία τὸν εἶχαν καταδικάσει σὲ θάνατο οἱ Γερμανοὶ καὶ εἶχε ζήσει σὲ στρατόπεδα συγκέντρωσης στὴ Γερμανία. Μοῦ διηγήθηκε λοιπὸν διάφορες ἐμπειρίες ἀπὸ τὴ ζωή του στὸν ἑλληνικὸ στρατὸ καὶ στὰ γερμανικὰ στρατόπεδα. Μεταξὺ ἄλλων μοῦ περιέγραψε κάποια φρικτὰ περιστατικά, τὰ ὁποῖα παραμένουν καὶ στὴ δική του καὶ στὴ δική μου ψυχὴ ἀνεξίτηλα.

Μία περίπτωση ἦταν ἡ ἑξῆς: Σὲ μιὰ μάχη μεταξὺ στρατοῦ καὶ ἀνταρτῶν νίκησαν οἱ ἀντάρτες. Ὁ διοικητὴς τοῦ στρατοῦ, ἕνας πολὺ σκληρὸς ἄνθρωπος, διέταξε νὰ γίνει στρατοδικεῖο καὶ νὰ καταδικαστοῦν, εἶπε ἕναν ἀριθμό, φερειπεῖν τριάντα στρατιῶτες εἰς θάνατον, πρὸς παραδειγματισμὸν τῶν ὑπολοίπων. Οἱ διοικητές, μὴ μπορώντας νὰ κάνουν διαφορετικά, ἔβαλαν ἑκατὸ ὀνόματα ἀθώων φαντάρων στὴ λίστα καὶ τὴν ἔστειλαν στὸ στρατοδικεῖο.

Ἔντρομοι οἱ στρατοδίκες, ποὺ ἔνιωθαν ὅτι καταδικάζουν ἀθώους, ἀπὸ τὴν ταραχή τους ἐπέλεξαν εἴκοσι ἐννιὰ ὀνόματα ἀντὶ γιὰ τριάντα. Τοῦ ἔδωσαν μετὰ νὰ ὑπογράψει τὴν ἐκτελεστικὴ ἀπόφαση καὶ νὰ πεῖ τὸ «ἐκτελεσθήτω» ὡς ἀρχηγὸς τῆς μονάδος. Διαβάζει αὐτὸς τὰ ὀνόματα, τὰ μετράει καὶ τὰ βρίσκει εἴκοσι ἐννιὰ ἀντὶ γιὰ τριάντα. Χτυπάει τὸ χέρι του πάνω στὸ γραφεῖο καὶ φωνάζει ἀγριεμένος «τριάντα εἶπα!». Οἱ ὑπασπιστές του πῆραν τὴ λίστα πίσω, ἅρπαξαν στὴν τύχη ἕνα παιδὶ ἀπὸ τὸ λόχο καὶ πρόσθεσαν τὸ ὄνομά του στὴ λίστα τοῦ θανάτου, γιὰ νὰ συμπληρωθεῖ ὁ ἀριθμὸς τριάντα καὶ νὰ ὁδηγηθοῦν τριάντα ἀθῶοι ἄνθρωποι στὸ ἐκτελεστικὸ ἀπόσπασμα πρὸς παραδειγματισμόν…

Αὐτὸ τὸ γεγονὸς συνέβη στὸν ἑλληνικὸ στρατό, ἐναντίον τῶν ἑλλήνων στρατιωτῶν! Μιὰ ἄδικη καταδίκη ἀθώων, ἐπειδὴ ὁ διοικητὴς ἦταν λοξὸς καὶ ἤθελε νὰ ἐκφοβίσει τοὺς στρατιῶτες, γιὰ νὰ πολεμοῦν ἀνδρεῖα. Καὶ οἱ στρατιῶτες δὲν εἶχαν ὀπισθοχωρήσει ἀπὸ δειλία· αὐτὴ ἦταν ἡ ἔκβαση τῆς μάχης. Πολέμησαν, ἀλλὰ νικήθηκαν.

Ἡ ἐπιζήσασα ἐκτελεῖται ξανά

Ἄλλη μιὰ φρικτὴ περίπτωση ποὺ μοῦ διηγήθηκε ὁ γνωστός μου ἐφέτης εἶναι ἡ ἑξῆς. Ἐκτέλεσαν τριάντα-σαράντα ἀντάρτες καὶ ἀντάρτισσες καὶ τοὺς φόρτωσαν σὲ ἕνα φορτηγό, γιὰ νὰ τοὺς πᾶνε νὰ τοὺς θάψουν.  Τὴν ὥρα ποὺ πετοῦσαν τὰ πτώματα σὰν τσουβάλια ἐπάνω στὸ καμιόνι ἀνακάλυψαν ὅτι μιὰ ἀντάρτισσα ἦταν ἀκόμη ζωντανή. Ἡ σφαίρα δὲν τὴν εἶχε χτυπήσει σὲ καίριο σημεῖο κι ὅταν τὴν πέταξαν στὸ φορτηγό, ξεσκεπάστηκαν τὰ πόδια της, καὶ ἀσυναίσθητα ἐκείνη, ἀπὸ τὴν αἰδὼ ποὺ εἶναι ἔμφυτη στὴ γυναίκα, ἔκανε μὲ τὸ χέρι της νὰ σκεπαστεῖ. Μόλις ἀντιλήφθηκαν οἱ στρατιῶτες ὅτι ἦταν ζωντανή, τὴν ἐκτέλεσαν πάραυτα!

Σημειωτέον ὅτι ὑπάρχει παράδοση νὰ μὴν ἐκτελεῖται ὅποιος τύχει νὰ ἐπιζήσει ἀπὸ τὰ πυρὰ τοῦ ἐκτελεστικοῦ ἀποσπάσματος. Ἂν κοπεῖ τὸ σχοινὶ τοῦ κρεμασμένου, ποὺ λέγανε παλιά, δὲν τὸν κρεμᾶνε δεύτερη φορά.

Τί σκληρότητα! Δὲν μπορεῖ νὰ φτάνει ὁ ἄνθρωπος σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο!

Ἀπὸ τὸ βιβλίο “Ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ὅλα γιὰ κάποιο καλὸ λόγο συμβαίνουν“, τοῦ Ἰωάννη Μαρουσιώτη

ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ “ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ“