Στὸ χωριό μου ἦταν ἕνα παιδὶ ποὺ ἤθελε νὰ γίνει παπάς. Ἐπειδὴ γνώριζε ὅτι εἶχα γνωστοὺς στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ στὴν Ἀθωνιάδα Σχολή, μὲ παρακάλεσε νὰ τὸν βοηθήσω νὰ γραφτεῖ στὴ σχολὴ αὐτή. Ἐκεῖ ἦταν σχολάρχης ὁ μακαρίτης ὁ Ναθαναήλ, ὁ μετέπειτα μητροπολίτης Κῶ. Πράγματι τὸν βοήθησα νὰ γραφτεῖ καί, ὅπως ἔμαθα κατόπιν, ἦταν καλὸς μαθητὴς καὶ ἄριστος χαρακτήρας. Τὸν ἔλεγαν Δαμιανό.
Ὅταν, μετὰ τὴν ἀποφοίτησή του, ἔγινε ἱερέας στὸ χωριό, ἐρχόταν καμιὰ φορὰ στὸ μαγαζὶ καὶ μοῦ ἔλεγε διάφορα περιστατικὰ ἀπὸ τὴ ζωή του ἐκεῖ. Ἔλειπα πάνω ἀπὸ σαράντα χρόνια ἀπὸ τὸ χωριό, ὅμως πάντα ἐνδιαφερόμουν καὶ πήγαινα ποῦ καὶ ποῦ, γιὰ νὰ θυμηθῶ τὰ παιδικά μου χρόνια.
Μοῦ διηγήθηκε λοιπὸν τὸ ἑξῆς περιστατικό. Πέθανε κάποτε ἕνας χωριανὸς ὁ ὁποῖος κατοικοῦσε ἔξω ἀπ’ τὸ χωριό, πίσω ἀπὸ μιὰ χαράδρα τοῦ Ἀλφειοῦ ποταμοῦ. Αὐτὸς εἶχε κάτι κτηματάκια καὶ καλλιεργοῦσε ντομάτες καὶ μελιτζάνες. Ἦταν ἀριστερῆς ἰδεολογίας, κομμουνιστής. Τὴν ἐποχὴ μάλιστα τοῦ ἐμφυλίου, τὸ σπίτι του ἦταν πέρασμα γιὰ τοὺς ἀντάρτες.
Ὅταν λοιπὸν πέθανε, τὸν πῆγαν στὴν ἐκκλησία καὶ ὁ παπα-Δαμιανός, ἔψαλε τὴν νεκρώσιμη ἀκουλουθία. Στὴ συνέχεια πῆγαν στὸ κοιμητήριο γιὰ τὴν ταφή καὶ ὅταν τελείωσε ὁ ἱερέας, οἱ ἀριστεροὶ τοῦ χωριοῦ ἔβαλαν ἐπάνω στὸν τάφο ἕνα μεγάλο στεφάνι ποὺ εἶχαν φτειάξει ὅλοι μαζί. Ὁ παπα-Δαμιανὸς πῆρε ἀμέσως τὸ στεφάνι καὶ τὸ πέταξε. «Γιατί πετᾶς τὸ στεφάνι, παπά;» τὸν ρωτοῦν ἀπορημένοι. «Γιατί εἶναι κομμουνιστικό», τοὺς ἀπαντᾶ. «Μὰ λουλούδια ἔχει. Τί κακὸ ἔχουν τὰ λουλούδια;» τοῦ λένε καὶ τὸ ξαναβάζουν ἐπάνω στὸ μνῆμα. Ὁ παπα-Δαμιανὸς τὸ ξαναπαίρνει καὶ τὸ πετάει. Τραβάει ὁ ἕνας, τραβάει ὁ ἄλλος, φεύγουν τὰ λουλούδια, μαδάει τὸ στεφάνι καὶ μένει τὸ κοντάρι. Κι ἔτσι ὁ μακαρίτης ἔμεινε χωρὶς λουλούδια. Ὅταν κατόπιν ρωτήθηκε ὁ παπὰς γιατί τὸ ἔκανε αὐτό, εἶπε ὅτι κομμουνιστικὰ λουλούδια δὲν ταιριάζουν στοὺς τάφους τῶν χριστιανῶν…
Ἄγνοια! Αὐτὰ συμβαίνουν ὅταν δὲν ξέρουμε τί μᾶς γίνεται…
Διήγησις Ἰωάννου Μαρουσιώτη, άπὸ τὸ βιβλίο του “Ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ὅλα γιὰ κάποιο καλὸ λόγο συμβαίνουν“
ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ “ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ“