Μιὰ μέρα μοῦ τηλεφώνησε κάποιος, γιὰ νὰ μοῦ πεῖ τὶς ἀμφιβολίες του καὶ τὶς στενοχώριες του. Μοῦ λέει στὸ τέλος, «τί νὰ κάνω; Ποιὰ εἶναι ἡ συμβουλή σου;».
Τοῦ λέω, λοιπόν, «ἔχεις ξεχάσει τὸ “Πάτερ ἡμῶν”. Παρόλο ποὺ εἶσαι χριστιανός, ἔχεις ξεχάσει ὅτι λέμε “Πάτερ ἡμῶν”, δηλαδὴ “Πατέρα μας”. Ἔχεις ξεχάσει ὅτι ἔχεις Πατέρα. Εἶσαι χριστιανός;».
«Εἶμαι», μοῦ λέει.
«Ἔ», τοῦ λέω, «μπορεῖ νὰ εἶσαι, ἀλλὰ δὲν τὸ πιστεύεις τὸ “Πιστεύω”».
Λέει, «μὰ πῶς;».
Τοῦ ἀπαντῶ, «“Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα…” Πατέρα! Μὲ ὅσα μοῦ εἶπες σήμερα φανερώνεις ἀπιστία, δὲν δείχνεις καμία ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ ὡς Πατέρα. Λὲς ὅτι πιστεύεις, ἀλλὰ ποῦ εἶναι ἡ ἐμπιστοσύνη σου;».
Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς δίνει δύναμη!
Ἀπὸ τὸ βιβλίο “Ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ὅλα γιὰ κάποιο καλὸ λόγο συμβαίνουν“, τοῦ Ἰωάννη Μαρουσιώτη
ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ “ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ“