Αὐτὸ ποὺ λέει ὁ λαός, «ὅ,τι κάνεις, θὰ τὸ λάβεις», τὸ ἔζησα ἄπειρες φορὲς στὴ ζωή μου. Μιὰ ἰδιαίτερη περίπτωση εἶναι καὶ ἡ ἑξῆς:
Ἔρχεται ἕνας κύριος μία μέρα στὸ μαγαζί μου, στὴν ὁδὸ Σταδίου, καὶ μοῦ λέει, «ἐπιτρέψτε μου σᾶς παρακαλῶ νὰ κάνω ἕνα τηλέφωνο, γιατὶ εἶναι μεγάλη ἀνάγκη». Τοῦ λέω, «εἶναι χαλασμένο τὸ τηλέφωνο». Τὸ τηλέφωνο ἦταν ἐντάξει, δὲν εἶχε τίποτα, ἁπλῶς δὲν ἤθελα νὰ τηλεφωνήσει. «Σᾶς παρακαλῶ, εἶναι πολὺ μεγάλη ἀνάγκη», ἐπέμεινε ἐκεῖνος. «Σᾶς εἶπα», τοῦ λέω, «εἶναι χαλασμένο!». Αὐτὸς συνέχισε κι ἐγὼ τὸν παρέπεμψα στὸ… περίπτερο. «Μὰ κι ὁ περιπτερὰς μοῦ εἶπε ὅτι εἶναι χαλασμένο τὸ τηλέφωνό του. Σᾶς παρακαλῶ», μὲ ἐκλιπαροῦσε. «Εἶναι χαλασμένο, κύριε. Γιατί ἐπιμένετε;» τοῦ εἶπα φανερὰ ἐνοχλημένος κι ἔφυγε.
Ἔπειτα ἀπὸ δέκα χρόνια, ἴσως καὶ περισσότερο, εἶχα ἕνα αὐτοκίνητο φορτωμένο μὲ ὑφάσματα ποὺ ἔπρεπε νὰ παραδοθοῦν στὸν ἀγοραστή τους. Συμφωνήσαμε μὲ τὸν ὁδηγὸ νὰ εἶναι στὶς δύο τὸ μεσημέρι ἀκριβῶς στὴ γωνία Βερανζέρου καὶ Κάνιγγος, ὅπου θὰ περίμενε καὶ ὁ ἀγοραστὴς γιὰ νὰ παραλάβει τὸ ἐμπόρευμα. Τὸ φορτηγὸ ἦρθε στὴν ὥρα του, ἀλλὰ ὁ ἀγοραστὴς ὄχι. Ἀκριβῶς πίσω του ἦταν ἕνα λεωφορεῖο ποὺ τὸ περίμενε νὰ ξεκινήσει, γιὰ νὰ συνεχίσει κι αὐτὸ τὸ δρομολόγιό του. Διότι τὸ φορτηγὸ ἦταν μεγάλο καὶ ἔκλεινε τὸ δρόμο. Ὁ κόσμος ἄρχισε νὰ φωνάζει.
Βλέπω ἀπέναντι, στὴ στοὰ Φέξη, ἕνα ζαχαροπλαστεῖο καὶ πηγαίνω τρέχοντας νὰ κάνω ἕνα τηλεφώνημα. Κάποιος μιλοῦσε στὸ τηλέφωνο. Περίμενα λίγο καὶ μόλις ἄφησε τὸ ἀκουστικό, ἔκανα νὰ τὸ πάρω. Μόλις ὅμως τὸ ἔπιασα στὰ χέρια μου, μοῦ λέει τὸ ἀφεντικό, «εἶναι χαλασμένο». «Μά», λέω, «μόλις τώρα τηλεφωνοῦσε ὁ ἄλλος». «Εἶναι χαλασμένο», ἐπιμένει ἐκεῖνος. Φεύγω ἀπὸ κεῖ, πάω πιὸ πάνω σ’ ἕνα μαγαζὶ στὴ γωνία, ποὺ πουλοῦσε κάλτσες. Λέω, «σᾶς παρακαλῶ, νὰ κάνω ἕνα τηλεφώνημα». «Εἶναι χαλασμένο», μοῦ ἀπαντᾶ. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ θυμήθηκα αὐτὸ ποὺ εἶχα κάνει πρὶν ἀπὸ πολλὰ χρόνια… Καὶ τότε λέω συγκλονισμένος, «Θεέ μου, συγχώρεσέ μέ. Ἔφταιξα». Καὶ φεύγω, ἀναζητώντας ἀπεγνωσμένα κάπου ἕνα τηλέφωνο, γιὰ νὰ εἰδοποιήσω νὰ ἔρθουν γιὰ τὴν παραλαβὴ τοῦ ἐμπορεύματος.
Κάποια στιγμὴ βλέπω ἕναν γέροντα νὰ ἀνεβαίνει ἀπὸ ἕνα ὑπόγειο. Λέω, «σᾶς παρακαλῶ, μήπως ὑπάρχει τηλέφωνο ἐδῶ;». Μοῦ λέει, «μόλις κλείδωσα, ἀλλὰ ἀφοῦ ἔχεις ἀνάγκη, ἔλα νὰ σοῦ ἀνοίξω». Καὶ κατεβαίνει ὁ ἄνθρωπος πέντε-ἕξι σκαλοπάτια, ἀνοίγει μιὰ μπάρα κλειδωμένη μὲ λουκέτο καὶ μοῦ λέει, «τηλεφώνησε». Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ κατάλαβα τὴν παρανομία μου, ὁ Θεὸς φώτισε αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο νὰ μὲ βοηθήσει. Κι ἔτσι ἦρθε ὁ ἀγοραστής, ποὺ εἶχε καθυστερήσει καὶ ποὺ ἐξαιτίας του εἶχε σταματήσει ἡ κυκλοφορία στὸν δρόμο.
Ἀπὸ τότε τὸ λέω σὲ ὅλους: ὅ,τι κάνεις θὰ τὸ βρεῖς μπροστά σου. Ἢ καλὸ ἢ κακό.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο “Ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ὅλα γιὰ κάποιο καλὸ λόγο συμβαίνουν“, τοῦ Ἰωάννη Μαρουσιώτη
ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ “ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ“