Τὴ Μεγάλη Παρασκευή, ὅταν μπῆκα στὴν Ἐκκλησία, διαπίστωσα ἀμέσως ὅτι στὸ Ἱερὸ ὑπῆρχε καὶ ἕνας ἀκόμη ἱερεύς, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Παππούλη. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ δὲν μοῦ προξένησε ἰδιαίτερη ἐντύπωση, γιατὶ γνώριζα ἀπὸ τὸν πατέρα μου ὅτι ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα εἶναι τρομερὰ κουραστικὴ γιὰ τοὺς ἱερεῖς καὶ ὑπέθεσα ὅτι ὁ δεύτερος ἱερεὺς εἶχε πάει νὰ βοηθήσει τὸν Παππούλη. Πολὺ φυσικό. Μέχρις ἐδῶ τίποτε τὸ ἰδιαίτερο. Ὅταν σὲ λίγο ὅμως οἱ ἱερεῖς βγῆκαν ἀπὸ τὸ Ἱερὸ καὶ ἄρχισαν νὰ ψάλλουν τὰ ἐγκώμια, παρατήρησα μία ἀπαράδεκτη συμπεριφορὰ τοῦ ξένου ἱερέωςπρὸς τὸν Παππούλη, ποὺ προκάλεσε ἀλγεινὴ ἐντύπωση, ὄχι μόνο σὲ μένα, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλο τὸ ἐκκλησίασμα:
Διέκοπτε χωρὶς λόγο τὸν Παππούλη, ὅταν ἔψαλλε! Τοῦ ἔκανε συνεχῶς χωρὶς κανένα λόγο ἕνα σωρὸ παρατηρήσεις. Σὲ τόνο ἀπαράδεκτο καὶ αὐταρχικὸ τοῦ ‘λεγε: “Πάψε! Σταμάτα τώρα! Κάνε πιὸ πέρα!”. Μέχρι σὲ σημεῖο ποὺ τὸν ἔσπρωχνε!
Ὅλοι εἴχαμε ἀγανακτήσει τόσο πολύ, ὥστε, ἐὰν δὲν ἐπρόκειτο γιὰ ἱερέα καὶ ἐὰν αὐτὰ δὲν ἐλάμβαναν χώρα μέσα στὸν Ἱερὸ Ναό, φοβοῦμαι πὼς ὅλοι μας θὰ εἴχαμε παραφερθεῖ, καὶ μάλιστα πολὺ ἄσχημα… Ἰδιαίτερα ἐγώ, ἐπειδὴ ἀγαποῦσα τόσο πολὺ τὸν Παππούλη, νόμιζα πὼς ὅλα αὐτὰ ποὺ ἔκανε σὲ βάρος του ὁ ἄλλος ἱερέας, ἀφοροῦσαν καὶ στρεφόντουσαν ἐναντίον μου. Καὶ νὰ σκεφθεῖ κανείς, πὼς ὅλα αὐτὰ γινόντουσαν ἀπὸ ἕναν ὑφιστάμενο πρὸς τὸν προϊστάμενο! Γιατὶ ὁ Παππούλης δὲν ἦταν ἱερεύς, ὅπως ὁ ἄλλος, ἀλλὰ ἀρχιμανδρίτης. Ἂς σημειωθεῖ ὅτι, ἴδια, ἴσως καὶ χειρότερη, ἦταν ἡ συμπεριφορὰ αὐτοῦ τοῦ ἱερέα πρὸς τὸν Παππούλη, καὶ κατὰ τὴν περιφορὰ τοῦ Ἐπιταφίου.
Ὅταν τελείωσε ἡ Ἀκολουθία, ἀμέσως μπῆκα στὸ Ἱερὸ καὶ συνάντησα τὸν Παππούλη, γιὰ νὰ διαμαρτυρηθῶ, γιὰ τὴν ἀχαρακτήριστη συμπεριφορὰ τοῦ ἱερέως. Ὁ Παππούλης μὲ εἶδε πολὺ ὀργισμένο καὶ ἀπέφυγε νὰ μοῦ μιλήσει. Ἐγώ, ομως, δὲν δίστασα νὰ παρατηρήσω ἀκόμη καὶ τὸν Παππούλη, γιατὶ ἀνέχθηκε ὅλη αὐτὴ τὴν ἀνάρμοστη συμπεριφορὰ τοῦ συλλειτουργοῦ του.
Μὴν τὸν παρεξηγεῖς, Εὐλογημένε, μοῦ εἶπε.Εἶναι νευρασθενικός. Ἐγὼ ἔμεινα ἀμίλητος. Καὶ μετὰ ἀπὸ λίγο συλλογίστηκα: Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἢ πολὺ ἅγιος εἶναι, ἢ εἶναι πλασμένος ἀπὸ βάλιουμ καὶ στὶς φλέβες του δὲν ρέει αἷμα, ἀλλά… χαμομήλι!
Ὁ χρόνος ἀπέδειξε ὅτι συμβαίνει τὸ πρῶτο. Ἅγιος! Μακάρι καὶ ἐμεῖς νὰ τοῦ μοιάσουμε. Ὁπότε οἱ πόρτες τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν θὰ ἀνοίξουν γιὰ μᾶς διάπλατες καὶ ἐκεῖνος ποὺ θὰ μᾶς ὑποδεχθεῖ δὲν θὰ εἶναι ἄλλος, παρὰ ὁ πατέρας μας, ὁ Γέροντας Πορφύριος. Γένοιτο!
Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου, σσ. 453-455
Περισσότερα γιὰ τὴν νευρασθένεια στὸ ἄρθρο “Τὰ ἄυλα μικρόβια τῆς νευρασθένειας - Ἑρμηνεία“.