Κάποτε τὸν ρώτησα: “Γέροντα, αὐτὴ ἡ ψυχοσωματικὴ ἕλξη ποὺ ἀναπτύσσεται ἀνάμεσα στὸν ἄνδρα καὶ στὴ γυναίκα, εἶναι δαιμονική;”. Καὶ μοῦ ἀπάντησε: “Ἄλλοτε ναί, ἄλλοτε ὄχι. Ἐξαρτᾶται”.
Σὲ ἑπόμενη συνάντησή μας, ἐπανῆλθα στὸ θέμα καὶ μοῦ ἀπάντησε πιὸ συγκεκριμένα: “Ξέρεις, αὐτὸ ποὺ ὀνομάζουν εὐτυχία μέσα στὸν γάμο ὑπάρχει, ἀλλὰ ἀπαιτεῖ μία προϋπόθεση: νὰ ἔχουν ἀποκτήσει οἱ σύζυγοι πνευματικὴ περιουσία, ἀγαπώντας τὸν Χριστὸ καὶ τηρώντας τὶς ἐντολές του. Ἔτσι θὰ φθάσουν νὰ ἀγαπιοῦνται ἀληθινὰ μεταξύ τους καὶ νὰ εἶναι εὐτυχισμένοι. Διαφορετικά, θὰ εἶναι ψυχικὰ πτωχοί, δὲ θὰ μποροῦν νὰ δώσουν ἀγάπη καὶ θὰ ἔχουν δαιμονικὰ προβλήματα, ποὺ θὰ τοὺς κάνουν δυστυχισμένους”.
Μιὰ ἄλλη φορὰ ἦταν παραστατικός. Τὸν ρώτησα: “Γέροντα, ἔχεις ἀκούσει, ὅτι τὸ πρόβλημα τοῦ ἀνικανοποίητου τῆς αἰσθησιακῆς καὶ συναισθηματικῆς ἐπιθυμίας, ἀνάμεσα στὰ δύο φύλα, παραμένει ἄλυτο καὶ τὸ λύνει μόνο ὁ τάφος”;
Ὁ Γέροντας ἀντέδρασε ἔντονα: “Ὄχι, μωρέ, μὴν τὸ λὲς πρόβλημα. Νά, εἶναι ἔτσι”. Καὶ ἔκανε μὲ τὴν παλάμη καὶ τά δάκτυλά του μιὰ χαρακτηριστικὴ κίνηση πάνω στὴν κουβέρτα τοῦ κρεβατιοῦ του, ποὺ ἔδειχνε κάτι νὰ κινεῖται πρὸς τὰ ἐμπρὸς ἕρποντας, μετὰ ν’ ἀρχίζει λίγο-λίγο ν’ ἀπογειώνεται καὶ τελικὰ νὰ ἀνυψώνεται στὸν οὐρανό.
Ἡ εἰκόνα ποὺ ἔδωσε ἦταν τελείως ἀντίθετη ἀπὸ ἐκείνη ποὺ δίνουν οἱ ρομαντικὲς περιγραφὲς ἐκστατικῶν ἐρώτων, ποὺ ξεκινοῦν ἀπὸ πολὺ ψηλά, χάνουν ὕψος σιγὰ-σιγὰ καὶ προσγειώνονται ἀνώμαλα τελικά. Ἡ εἰκόνα τοῦ Γέροντα, συνδεόταν ἄμεσα μὲ τὴν “πνευματικὴ περιουσία”, τῆς ὁποίας ἡ ὕπαρξη ἢ ἡ ἀπουσία, δημιουργεῖ ἀνάλογα τὴν ἀνοδικὴ ἢ τὴν καθοδικὴ πορεία.
Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου, σσ.191-192