Τὸ Φεβρουάριο τοῦ 1977 ὁ Γέρων Πορφύριος ἐπισκέφθηκε γιὰ πέντε ἡμέρες τὴν Κρήτη. Ὁ τότε Μητροπολίτης Κυδωνίας καὶ Ἀποκορώνου καὶ νῦν Ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης κ. Εἰρηναῖος ὀργάνωσε, μετὰ τὴν ἀναχώρηση τοῦ Γέροντος, δύο ραδιοφωνικὲς ἐκπομπές, ποὺ ἔγιναν τὸν ἴδιο μήνα ἀπὸ τὸν Ραδιοφωνικὸ Σταθμὸ Χανίων. Ἕνα πνευματικὸ τέκνο τοῦ Γέροντος Πορφυρίου ἠχογράφησε τότε τὶς ἐκπομπὲς αὐτὲς καὶ μᾶς διέθεσε τὴν κασέτα εἰδικὰ γιὰ τὴν παρούσα δεύτερη ἔκδοση τοῦ βιβλίου αὐτοῦ.
Δημοσιεύουμε ἀπομαγνητοφωνημένα τὰ κείμενα τῶν ραδιοφωνικῶν αὐτῶν ἐκπομπῶν μὲ τὴν ἄδεια τοῦ Σεβασμιωτάτου κ. Εἰρηναίου καὶ ὅλων τῶν συμμετασχόντων σ’ αύτήν – τοὺς ὁποίους καὶ ἀπὸ τὴν θέση αὐτὴ εὐχαριστοῦμε – τῶν ὁποίων δὲν ἀναφέρουμε τὰ ὀνόματα, ἐπειδὴ καὶ στὴν ἐκπομπὴ δὲν ἀνεφέρθησαν. Εἶναι γνωστό, ὅμως, ὅτι στὴν ἐκπομπὴ αὐτὴ συμμετέσχε ἐκτὸς τοῦ Σεβασμιωτάτου κ. Εἰρηναίου καὶ τῶν ἄλλων, τῶν ὁποίων δὲν ἀνεφέρθησαν τὰ ὀνόματα, καὶ ὁ ἀείμνηστος π. Ἐλευθέριος Καψωμένος.
Β΄ ΕΚΠΟΜΠΗ
Σεβ. κ. Εἰρηναῖος: Καλησπέρα σας. Τὸ πέρασμα ἀπὸ τὸν τόπο μας τοῦ πατρὸς Πορφυρίου ὑπῆρξε μιὰ δροσερὴ αὔρα στὶς ἡλιόλουστες μέρες τοῦ Φεβρουαρίου, ποὺ πέρασε.
Στὴν περασμένη ἐκπομπὴ ἀκούσαμε τὶς ἀναμνήσεις καὶ τὶς κρίσεις ἀνθρώπων, ποὺ συνάντησαν τὸν Γέροντα Πορφύριο. Καὶ ἡ σημερινὴ ἐκπομπὴ κάνει τὸ ἴδιο ἀκριβῶς, μὲ ἄλλους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι εἶναι μαζί μας καὶ θὰ μοιραστοῦν μὲ ὅλους μας αὐτά, ποὺ ἔνιωσαν καὶ ἔμαθαν μὲ τὸν πατέρα Πορφύριο.
Πῶς εἴδατε ἐσεῖς τὸν ἄνθρωπον αὐτὸν καὶ τί ἐντύπωση σᾶς ἔκανε;
+ π. Ἐλευθέριος Καψωμένος: Πρὶν εἰκοσιτέσσερα χρόνια, ἕνας μεγάλος Καθηγητὴς τῆς Θεολογίας, ὁ ἀείμνηστος Ἀμίλκας Ἀλιβιζάτος, μοῦ εἶπε μιὰ μέρα: «Βρῆκα ἕνα παπὰ γιὰ τὸ παρεκκλήσιο τῆς Πολυκλινικῆς». Ἦταν ἔκθαμβος. «Δηλαδή, ὑπάρχουν παπάδες τέλειοι, ὅπως τοὺς θέλει ὁ Χριστός», μοῦ ἐξήγησε. Μετά, ὅταν τὸν γνώρισα, κατάλαβα πὼς ἦταν ἅγιος. Εἶχε ὅλα τὰ χαρίσματα τοῦ Χριστοῦ: νοῦν Χριστοῦ, ἀγάπη Χριστοῦ καὶ χαρὰ Χριστοῦ.
Πολὺς κόσμος στὴν Ἀθήνα καὶ στὸ Ἡσυχαστήριο τῆς Πεντέλης, ὅπου μένει ἀκόμα, κι ἐδῶ, ποὺ εἴχαμε τὴν εὐλογία νὰ τὸν δοῦμε πέντε μέρες τώρα, μᾶς γέμισε φῶς καὶ δύναμη γιὰ τὸν δρόμο τοῦ Χριστοῦ καὶ πρὸ παντὸς χαρὰ γιὰ τὸν μεγάλο μας θησαυρό, τὴν ἁγία μας πίστη.
Ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἐντύπωση ποὺ μοῦ ἔκανε, ἔχω νὰ προσθέσω τὰ ἑξῆς. Ὁ Θεὸς μοῦ ἐχάρισε τὴν εὐλογία νὰ ἔχω σπουδάσει Θεολογία, ὡραιότατο δῶρο, ἱερὰ ἐπιστήμη. Χωρίς, ὅμως, νὰ μοῦ ἐχάριζε καὶ τὴν τελειότερη εὐλογία νὰ εἶχα δεῖ καὶ γνησίους Θεολόγους, θὰ ἦταν ἐλλιπὲς τὸ θεῖο δῶρον. Ἀλλά, ὁ Θεός, ὅπως ξέρουμε, δίδει μόνο τέλεια δῶρα. Κι ἔτσι, ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα, κοντὰ στοὺς πολλοὺς ἄλλους γνησίους καὶ καλοὺς Θεολόγους, εἶχα τὴν μεγάλη χαρὰ νὰ γνωρίσω καὶ τὸν γνησιώτατο καὶ τιμιώτατο πατέρα τῆς Θεολογίας. Λέω πατέρα, μεταξὺ καὶ ἄλλων πατέρων Θεολόγων, ἀλλὰ δικό μας, ὅσων τὸν γνωρίσαμε καὶ ἐθέσαμε τὴν ψυχή μας μὲ πλήρη ἐμπιστοσύνη στὴν ὁδηγία του.
Ἡ Θεολογία, ἐνσαρκωμένη στὸ πρόσωπό του, ἀκτινοβολεῖ θεῖον φῶς. Θεολογία ὁρατή ∙ ὅπως ὁ ἐνανθρωπήσας Θεὸς Λόγος ἔγινε ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ προσκυνητὸς Θεὸς εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἔτσι καὶ ὁ πατὴρ Πορφύριος, ὁ δοῦλος ὁ πιστὸς τοῦ Θεοῦ Λόγου καὶ τελείως δικός Του, γίνεται καὶ γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς μιὰ ὁρατὴ παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Μᾶς κάνει καὶ μᾶς νὰ θεολογοῦμε, δηλαδὴ μᾶς μαθαίνει τὸν Θεὸν καὶ μᾶς γεμίζει ἀπὸ αὐτόν.
Ε΄ προσκεκλημένος: Αὐτὲς τὶς μέρες μᾶς δόθηκε ἡ εὐκαιρία ἤ, μᾶλλον, ἡ χάρις νὰ συναντήσωμε τὸν πατέρα Πορφύριο, ποὺ πέρασε γιὰ λίγο ἀπὸ τὸν τόπο μας.
Εἶχα ἀκούσει ἀπὸ παλιὰ γιὰ τὸ πνευματικὸ μέγεθος τοῦ πατέρα Πορφυρίου καί, παρὰ τὴν ἐπιθυμία μου νὰ τὸν συναντήσω, δὲν τὸ κατόρθωσα, παρὰ μόνο πρὸ ἡμερῶν.
Καθὼς τὸν πρωτοαντίκρισα, ἔνιωσα ἕνα αἴσθημα δέους νὰ κατακλύζη τὸ εἶναι μου, γιατὶ ἡ μορφή του, ἡ πλήρης Χάριτος, καὶ ἡ ἄφατη πνευματικὴ εὐφροσύνη, ποὺ σκόρπιζε γύρω του, μᾶς ἔκανε νὰ σκύβουμε τὸν αὐχένα ἀπὸ σεβασμό, ἀγάπη, λατρεία, θὰ ἔλεγα, πρὸς ἕνα πρόσωπο, ποὺ ἦταν ὅλο ἀγάπη, ὅλο αὐτοθυσία καὶ ὁλοκαύτωμα, ὅλο Θεός, ὅλο ταπείνωση, προσευχή, ἔξαρση καὶ μυστήριον.
ΣΤ΄ προσκεκλημένος: Τὸν εἶδα διὰ πρώτην φορὰ καὶ νόμιζα ὅτι ἔβλεπα ἕνα ἅγιο στὴν ἐποχή μας. Αὐτὴ ἡ ὡραιότης τοῦ προσώπου του μοῦ δημιουργοῦσε ἕνα δέος, ἕνα σεβασμό, κι ἀκόμη τὴν ἀγάπη, ποὺ κλείνει μέσα ἡ ψυχή του.
Τὸν πατέρα Πορφύριο τὸν γνώρισα γιὰ λίγο ἀπὸ κοντά, ἀλλὰ ὁ τρόπος του μὲ ἔκανε νὰ τὸν θυμᾶμαι γιὰ πολύ. Αὐτὰ τὰ θεία νάματα, ποὺ μὲ πότισε, θὰ πλημμυρίζουν τὴν ψυχή μου ἐν ὅσῳ ζῶ. Ναί. Δὲν θὰ ξεχάσω ἕνα τέτοιο ἅγιο πατέρα, ποὺ εἶχα τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ νὰ γνωρίσω.
Ἡ ἁπλότης, ἡ ἐμπειρία στὰ πνευματικά, ἡ ταπείνωσις, ἡ τελεία ἀγάπη μὲ συναρπάζουν πράγματι ὅταν βρίσκομαι κοντά του, λησμονώντας ποιὸς εἶμαι, τί ἐργασία κάνω καὶ τὰ λοιπά.
Τὸν εἶδα σὰν ἕνα νηπτικὸ πατέρα τῆς ἔρημου, ποὺ διαβάζουμε στὰ πατερικὰ βιβλία. Ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἐντύπωση, ποὺ μοῦ ἔκανε, εἶναι τὸ ὅτι συνεχῶς μοῦ μιλοῦσε διὰ τὴν ἀγάπη. «Τὸ κάθε τί, παιδί μου», μοῦ ἔλεγε, «πρέπει νὰ ξεκινᾶ ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεόν».
Πράγματι, βλέπει κανεὶς σ’ αὐτὸν τὸν πνευματικὸ πατέρα ὁλοκληρωμένη τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Δὲν σοῦ κάνει νὰ φύγεις ἀπὸ κοντά του. Θέλεις, συνεχῶς καὶ ἀδιαλείπτως, νὰ ἀκοῦς αὐτὰ τὰ λόγια νουθεσίας, ποὺ σοῦ προσφέρει ἕνας πατέρας, ἕνας πνευματικὸς πατέρας.
Ἐντύπωση ἐπίσης μοῦ ἔκανε τὸ ἑξῆς. Πολλὰ παραδείγματα τὰ ἔπαιρνε ὁ πατὴρ Πορφύριος ἀπὸ τὴν φύση καὶ προχωροῦσε πρὸς τὰ ἀνώτερα. Θυμᾶμαι, ποὺ ἔσκυψε κι ἔκοψε ἕνα λουλουδάκι καὶ εἶπε: «Τὸ λουλουδάκι αὐτὸ μὲ τὸ ἄρωμά του δοξάζει τὸν Κύριον». Αὐτὸ συνέβη στοὺς καλοὺς Λιμένας, προτοῦ μποῦμε στὴν ἐκκλησία τῶν Πρωτοκορυφαίων καὶ ψάλουμε τὸ τροπάριό τους.
Σεβ. κ. Εἰρηναῖος: Μὲ τὸν πατέρα Πορφύριο εἴχατε τὴν εὐκαιρία νὰ μιλήσετε καὶ νὰ συναναστραφεῖτε. Ἀπ’ ὅ,τι τὸν ἀκούσατε νὰ λέει, τί σημειώσατε ἰδιαιτέρως, τί σᾶς ἔμεινε;
Ζ΄ προσκεκλημένος: Ὅταν ἦρθε ὁ πατὴρ Πορφύριος στὰ Χανιά, εἶχα τὴν μεγάλη εὐτυχία νὰ τὸν ξαναδῶ, γιατὶ ἀπὸ παλαιότερα τὸν ἐγνώριζα καὶ εἶχα τὴν δυνατότητα νὰ τὸν γνωρίσω καλὰ καὶ ν’ ἀντιληφθῶ τὴν μεγάλη Χάρη, τῆς ὁποίας ἦταν φορεὺς καὶ ποὺ τὸν ἔκανε νὰ κάνει, ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ, μεγάλα σημεῖα καὶ νὰ θεολογεῖ, λέγοντας πράγματα σοφώτατα.
Εἰς τὴν Ἀθήνα ὁ πατὴρ Πορφύριος εἶχε ἐπισκεφθεῖ μία μοναχή, ἡ ὁποία ἀσθενοῦσε καὶ ἦταν ἀπὸ ἕνα μοναστήρι τῆς Κρήτης. Ἀφοῦ τὴν καθοδήγησε στὰ πνευματικὰ καὶ τῆς ἔδωσε μεγάλο κουράγιο νὰ ὑπομένει τὴν ἀσθένειά της, μεταξὺ τῶν ἄλλων τῆς περιέγραψε καὶ τὸ μοναστήρι τῆς Κρήτης ποὺ ἐμόναζε, χωρὶς αὐτὸς βεβαίως νὰ ἔχει μεταβεῖ ἐκεῖ προηγουμένως ∙ καὶ πὼς ἐκεῖ, πλησίον τοῦ μοναστηριοῦ, ὑποδεικνύοντάς της ἀκριβῶς τὸ σημεῖον, ὑπάρχει νερό, πού, ἂν χτυποῦσαν τὸ ἔδαφος, θὰ ἔλυε τὸ πρόβλημα τοῦ νεροῦ, ποὺ ὑπῆρχε στὸ μοναστήρι ἐκεῖνο.
Ὅταν ἐγύρισε ἡ μοναχὴ στὸ μοναστήρι της, εἶπε τὴν ὑπόδειξη τοῦ πατρὸς Πορφυρίου στὴν Ἡγουμένη καὶ ἐκείνη ἐνήργησε διὰ τὸ ἄνοιγμα τοῦ πηγαδιοῦ. Τὸ νερὸ πράγματι ἐξεπήδησεν ἄφθονο καὶ ρέει μέχρι σήμερον.
Πρὸ καιροῦ ἐπίσης, εὑρισκόμενος ἔξω τῆς καλύβης του εἶδε μιὰ γυναίκα ἐξ ἀποστάσεως μὲ τὸ παιδί της ἐπάνω σὲ ἕνα γαϊδουράκι. Εὐθὺς μόλις τοὺς ἀντιλήφθηκε, λέει σ’ ἄλλη γυναίκα, ποὺ εὑρίσκετο πλησίον του: «Τὸ παιδί, τὸ ὁποῖον κρατᾶ ἡ μητέρα του καὶ ἔρχεται πρὸς τὰ ἐδῶ, εἶναι κουφό».
Ὅταν, λοιπόν, ἐπλησίασαν, ὁ πατὴρ Πορφύριος εἶπε πρὸς τὸ παιδὶ χαιρετώντας το: «Πῶς ὀνομάζεσαι, παιδί μου;». Ἡ μητέρα τοῦ παιδιοῦ, στραφεῖσα πρὸς τὸν πατέρα Πορφύριο, τοῦ εἶπε: «Μὴν τοῦ μιλᾶτε, γιατὶ δὲν ἀκούει».
Ὅταν εὑρισκόμαστε εἰς τὸ Ἡράκλειο, ἐφιλοξενηθήκαμε γιὰ λίγο σ’ ἕνα ἵδρυμα καὶ ἐκεῖ κάτι ἐλάχιστον ἔτυχε νὰ προσφέρω σὲ μία γυναίκα, ποὺ εὑρέθη πλησίον μας. Ὅμως, λόγω τοῦ ὅτι ἡ προσφορά μου ἦτο πολὺ μικρή, ἐδειλίασα. Τότε ὁ πατὴρ Πορφύριος μοῦ εἶπε: «Νὰ ἤξερες, παιδί μου, πόση ἀξία ἔχει αὐτό, τὸ ὁποῖον προσέφερες, ἂς εἶναι καὶ τόσον μικρόν». Γνωρίζοντας τὸ τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ λέει ὅτι καὶ ἕνα ποτήρι ψυχροῦ ὕδατος ἐὰν προσφέρει κανεὶς εἰς τὸν ἄλλον ἀπὸ ἀγάπη, ἔχει μεγάλην ἀπήχησιν εἰς τὸν Ἅγιον Θεόν.
+ π. Ἐλευθέριος Κ.: Σὲ μένα, ὅπως καὶ σὲ ὅσους τὸν πλησιάζουν, λέει ὅ,τι ἔχει ἀνάγκη ὁ καθένας, κυρίως γιὰ τὴν ψυχή, τί ἀρετὲς καὶ τί πάθη ἔχει καὶ πῶς θεραπεύονται ∙ πάντα μὲ τὴν καλὴ πίστη καὶ τὴν προσευχὴ τὴν θερμὴ πρὸς τὸν Χριστὸ ὡς βάση καὶ μὲ τὴν γνώση τῆς καταστάσεως, τὴν ὁποία ὑποδεικνύει διὰ τοῦ χαρίσματος τοῦ καθαροῦ νοῦ ἢ τῆς θείας δυνάμεως, ὅπως λέγεται στὴν Ἐκκλησία μας πάντοτε τὸ χάρισμα αὐτό.
Δὲν παραμελεῖ, ὅμως, καθόλου καὶ τὶς σωματικὲς ἀδυναμίες τῶν ἀνθρώπων. Ὅλες τὶς ἀσθένειες τὶς γνωρίζει καὶ βοηθεῖ στὴν θεραπεία ἢ καὶ χαρίζει τὴν θεραπεία, ὅταν ὑπάρχουν οἱ συνθῆκες τῆς πίστεως καί, πάντα, διὰ τῆς δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ. Ὅσα ὑπερφυσικὰ λέει ἢ κάνει, ἐξηγεῖ στὸν καθένα ὅτι δὲν τὰ κάνει παρὰ γιὰ νὰ ξυπνήσει στὸν ἄνθρωπο τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστό. Καὶ ὅπως ἐκεῖνος τὸν ἀγαπᾶ τελείως, ἔτσι θερμαίνεται καὶ ὁ πιστὸς νὰ τὸν ἀγαπήσει τελείως.
Ε΄ προσκεκλημένος: Τὸ πνευματικό του ὑπόβαθρο ἔχει συγκροτηθεῖ πάνω στὴν ὑπέρτατη ἀγάπη γιὰ τὸν Θεὸ καὶ γιὰ τὸν ἄνθρωπο χωρὶς καμμιὰ προκατάληψη. Εἶναι πανέτοιμος πάνω στὸν βωμὸ αὐτὸ νὰ θυσιάσει ὁλόκληρο τὸν ἑαυτόν του μὲ τὴν μεγαλύτερη προθυμία. Γι’ αὐτὸ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἐνοίκησε ἐντός του, διαχέει τὶς φωτοσυρμές της ἐπάνω του καὶ τὸν μεταβάλλει σὲ φῶς, τοῦ ὁποίου οἱ ἀκτίνες φωταγωγοῦν καὶ ἐμᾶς.
Ἡ ἐναρμόνιση ὅλων τῶν καταστάσεων μέσα του ἐπὶ τῇ βάσει τῶν εὐαγγελικῶν ρήσεων κατὰ τρόπον ἀπέραντα σοφὸν σ’ ἄφηνε κατάπληκτο.
Ἡ τέλεια θεολογικὴ ἀντιμετώπιση τῶν πραγμάτων καὶ ἰδιαιτέρως ἡ ἀπειροδύναμη ἔκφραση τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης πρὸς τὴν πολυδύναμη πληρότητά της μᾶς ἔκανε νὰ σκεφθοῦμε πὼς ὁ Θεὸς καὶ τότε, ἀλλὰ καὶ τώρα, «τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο διὰ νὰ καταισχύνῃ τοὺς σοφοὺς τοῦ κόσμου τούτου». Ἀπόδειξη τούτου εἶναι καὶ οἱ τόσες χάριτες, μὲ τὶς ὁποῖες εἶναι χαριτωμένος ∙ καὶ πρὸ παντὸς μὲ τὸ προφητικὸν χάρισμα, γνωρίζοντας πάρα πολλὰ γιὰ τὸν κάθε ἄνθρωπο ποὺ τὸν ἐπισκέπτονταν.
Σεβ. κ. Εἰρηναῖος: Μετὰ ἀπ’ ὅσα εἴπατε, πιστεύετε ὅτι ἕνας ἄνθρωπος, ὅπως ὁ πατὴρ Πορφύριος, ἔχει πράγματι ἀποστολὴ στὸν κόσμο, στὸν ὁποῖο ζοῦμε σήμερα;
+ π. Ἐλευθέριος Κ.: Βεβαίως. Ἡ σημασία τῆς προσφορᾶς ἑνὸς μοναχοῦ σήμερα εἶναι φανερὴ στὸ πρόσωπο τοῦ πατρὸς Πορφυρίου. Εἶναι μία παρουσία τῆς σωτηρίας τοῦ Χριστοῦ. Οἱ μοναχοὶ εἶναι οἱ κήρυκες τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔρχεται στὸν κόσμο διὰ τοῦ ἁγιασμοῦ καὶ τῶν καθαρῶν ἔργων, μέσα πάντοτε εἰς τὴν Ἐκκλησίαν.
Οἱ μοναχοί, ὅπως κι ἐμεῖς, εἴμαστε μὲ τὸ βάπτισμά μας μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία. Οἱ μοναχοὶ εἶναι τὰ τιμιώτερα μέλη τῆς Ἐκκλησίας, γιατὶ ζητοῦν νὰ εἶναι ὅλη ἡ ζωή τους ἕνας συνεχὴς ὕμνος καὶ δοξολογία τοῦ Θεοῦ. Γιατὶ δὲν ζοῦν στὴν ἔρημο μόνοι τους, ἀλλὰ μέ μᾶς, μὲ ὅλο τὸν κόσμο, καὶ προσφέρουν τὴν ὁλοκληρωτικὴ λατρεία τους ὑπὲρ ὅλου τοῦ κόσμου καὶ ἀγαποῦν πρῶτα ὅλους καί, θὰ ἔλεγε κανείς, ἀφήνουν τὸν ἑαυτό τους, ἀφοῦ νυχθημερὸν θυσιάζονται μὲ τὴν νηστεία, τὴν ἀγρυπνία καὶ τὴν νοερὴ προσκύνηση τοῦ θείου θρόνου.
Ὅπως ὁ μέγας μοναχὸς Ἅγιος Ἀντώνιος, ἔτσι καὶ οἱ μαθηταί του μοναχοὶ προσφέρονται καὶ ἐπιτυγχάνουν νὰ στηρίζουν τὴν Οἰκουμένη μὲ τὶς λαμπρὲς εὐχές των.
Ε΄ προσκεκλημένος: Καὶ σήμερον, λοιπόν, ὅπως καὶ στὸ παρελθὸν θὰ μποροῦσε ἕνας μοναχός, μὲ τὴν πνευματικὴ ὑπόσταση, βίωση καὶ καλλιέργεια τοῦ πατρὸς Πορφυρίου, νὰ προσφέρει πολλὰ στὸν σύγχρονο κόσμο.
Καὶ πρὶν ἀπ’ ὅλα κάνοντας παράδειγμα τὸν ἑαυτόν του πρὸς τοὺς συνανθρώπους του, γιὰ νὰ καταλάβουν πόσης δωρεᾶς ἀπεριγράπτου καταξιώνεται ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ζεῖ ἀκολουθώντας τὸ θεῖον θέλημα καὶ εἰς τοῦτον τὸν κόσμον, ποὺ εἶναι προοίμιον τῆς μεγάλης δωρεᾶς τῆς αἰωνιότητος. Ἀλλὰ καὶ ἐπὶ πλέον μιμητὴς Χριστοῦ ἄνακτος γενόμενος, προσεύχεται διὰ τοὺς μηδέποτε προσευχομένους, θέτει τὸν ἑαυτόν του εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τῶν συνανθρώπων του, ἀγκαλιάζει τὶς χαρές, ἀλλὰ καὶ τὶς θλίψεις καὶ τὰ προβλήματά των. Ἐλεεῖ τοὺς μὴ ἔχοντας, συμπάσχει μετὰ τῶν ἀσθενούντων, κλαίει μετὰ τῶν κλαιόντων, χαίρεται μετὰ τῶν χαιρόντων. Δουλαγωγεῖ τὸν ἑαυτόν του, ἀγωνιζόμενος ἐναντίον τῶν ποικίλων παθῶν, ποὺ καταδυναστεύουν τὸν ἄνθρωπο ∙ καὶ τοῦτο, πρὸς κατάκτηση τῆς κατὰ Θεὸν ἀρετῆς καὶ εὐαρέσκεια τοῦ Ἁγίου Θεοῦ. Τούτου τοῦ μοναχισμοῦ πρότυπον εἶναι ὁ πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν ἀπὸ τὴν πόλη μας διελθὼν πατὴρ Πορφύριος.
ΣΤ΄ προσκεκλημένος: Εἶμαι ἕνας ἁπλὸς ἰδιώτης, οἰκογενειάρχης, ἀλλὰ χάριτι θείᾳ ἐξήρτησα τὴν ἰδικήν μου πνευματικὴν ὑπόστασιν καὶ τῆς οἰκογενείας μου ἐκ τῆς Ἐκκλησίας.
Ἐπειδὴ δὲ οἱ ποδηγέτες καὶ οἱ ταγοὶ τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, ὑπῆρξαν ἄνθρωποι ἀφοσιωμένοι εἰς τὸν Θεὸν ὁλοκληρωτικά, δηλαδὴ μοναχοί, ἐγὼ ἐσυμβουλευόμην μοναχοὺς ἱερωμένους ὡς πρὸς τὴν πνευματικήν μου ἐξέλιξιν καὶ κατεύθυνσιν. Καὶ τοῦτο διότι ὁ μοναχός, νύκτα καὶ ἡμέρα προσευχόμενος καὶ ἀγωνιζόμενος, προσπαθεῖ νὰ συμμορφώσει τὴν ζωή του σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Ἁγίου Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ εἶχα περισσότερον πίστιν σ’ αὐτά, ποὺ ἄκουα ἀπὸ ἕνα ἱερομόναχον, διότι, λόγῳ τοῦ τρόπου τῆς ζωῆς του, ἐνεπνέετο περισσότερον ἀπὸ τὸν Θεὸν.
Ὁ μοναχός, μακρὰν τοῦ κόσμου εὑρισκόμενος, δὲν ἀγωνίζεται μόνον διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ ἑαυτοῦ του, ἀλλὰ ἐξ ἀγάπης κινούμενος, συμπεριλαμβάνει εἰς τὰ ἄμεσα ἐνδιαφέροντά του καὶ τὴν σωτηρίαν τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, εἴτε ἐπιστήμονες εἶναι, εἴτε τεχνικοί, εἴτε ἐργάτες, εἴτε ἐπιχειρηματίες. Καὶ τοῦτο τὸ κατορθώνει διὰ τῆς προσευχῆς, εἰς τὴν ὁποίαν ἐκδαπανᾶ τὸν ἑαυτόν του καὶ διὰ τοὺς ἄλλους, τοὺς ὀλίγον ἢ σπάνια προσευχομένους.
Ἐπιπλέον ἡ μεγάλη πνευματικὴ ὑπόστασις τοῦ μοναχοῦ, τῆς ὁποίας κύριον χαρακτηριστικὸν εἶναι ἡ ἀγάπη, προσελκύει καὶ ξεκουράζει τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Ἐμπνέονται ἀπὸ τὸ ἅγιό του παράδειγμα καὶ προσπαθοῦν καὶ ἐκεῖνοι, σύμφωνα μὲ τὸ παράδειγμα αὐτό, μέσα στὰ δικά των πλαίσια, νὰ συμμορφώσουν τοὺς ἑαυτούς των.
Ἔτσι ἔκαναν οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ ὁ ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐμπνεόμενος πατὴρ Πορφύριος, ἡ παρουσία τοῦ ὁποίου, μὲ τὸ ὑψηλὸν πνευματικόν του φρόνημα καὶ τὴν ἁγία του ὑπόσταση, βαθύτατα μᾶς συνεκίνησε καὶ μᾶς ἐνέπνευσε.
Σεβ. κ. Εἰρηναῖος: Εὐχαριστοῦμε πολὺ γιὰ ὅσα μᾶς εἴπατε. Εὐχαριστοῦμε ἰδιαιτέρως τὸν Θεό, ὁ ὁποῖος καὶ σήμερα ἀναδεικνύει ἀνθρώπους, ὅπως ὁ Γέρων Πορφύριος.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Κλείτου Ἰωαννίδη “Ὁ Γέρων Πορφύριος. Μαρτυρίες καὶ Ἐμπειρίες“.
----------------------------
Πληροφορίες γιὰ τοὺς τίτλους τῶν Ἐκδόσεων τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου μπορεῖτε νὰ βρεῖτε ἐδῶ