Ἐσὺ μπορεῖς καὶ πρέπει νὰ γίνεις ὁ ποδηγέτης μέσα στὴ Μονή, χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνεις, χωρὶς νὰ μιλᾶς. Μόνο μὲ τὴν ἔνθερμη προσευχή σου γιὰ ὅλους.
Ἄνοιγε τὴν καρδιά σου ἁπλά, ἀβίαστα, αὐθόρμητα στὸν Κύριό μας. Μὴ σφίγγεσαι, οὔτε νὰ πιέζεσαι ἢ νὰ ἀμφιβάλλεις ἂν θὰ γίνει τοῦτο ἢ ἐκεῖνο. Ἐσὺ γιὰ ὅλα τὰ θέματα νὰ μιλᾶς πρῶτα στὸν Κύριο. Καὶ πρὶν μιλήσεις στὸν Γέροντά σου, κάνε πρῶτα ἔνθερμη προσευχή… Ἕνας ἄνθρωπος προσευχόμενος, ἕνας ἁπλὸς μοναχὸς μὲ τὴν προσευχή του μπορεῖ νὰ διορθώσει ὅλα τὰ θέματα τῆς Μονῆς.
Νὰ εἶσαι εὐχάριστος. Νὰ ἀγαπᾶς τὴ σιωπή, διότι θὰ μιλᾶ ἡ καρδιά σου μὲ τὸν Χριστό μας. Ἀλλὰ ὅταν συναντᾶς τὸν ἀδελφό, θὰ τοῦ μιλᾶς εὐχάριστα μὲ ἀγάπη, γιὰ νὰ συνδέονται οἱ καρδιές, «ἵνα ὦσιν ἕν». Μὴ λὲς πολλὰ ὅταν σὲ ρωτοῦν. Λίγα, ἀλλὰ ζουμερά. Νὰ συνηθίζετε μεταξύ σας τὸ «εὐχαριστῶ» καὶ τὸ «παρακαλῶ». Μὲ τὸ νόημα «εὐχαριστῶ τὸ Θεό, ποὺ σὲ ἔστειλε ἄγγελό του, νὰ μὲ βοηθήσεις»[1].
Ἐγώ, ὅπως σοῦ ἔχω πεῖ, ἐπῆγα στὸ Ὄρος μικρός, 12-14 χρονῶν. Ἕνα ἄμαθο καὶ ἀγράμματο παιδί. Ὅμως πλημμύριζε ἡ καρδιά μου ἀπὸ θεϊκὴ ἀγάπη. Ἔτρεχα σ’ ὅλες τὶς δουλειὲς μὲ προθυμία. Παραπάνω ἀπ’ ὅ,τι ἔλεγαν.
Ποτὲ δὲν μὲ συμβούλευσαν, ποτὲ δὲν μοῦ εἶπαν «μπράβο», ὅπως κάνουν σήμερα στὰ μικρὰ παιδιά. Ὅλο μπράβο καὶ μπράβο καὶ τὰ καημένα μεγαλώνουν φουσκωμένα ἀπὸ ἐγωισμό. Εἶναι μεγάλο κακὸ αὐτό. Οἱ γεροντάδες μου μόνο μοῦ συνέστησαν νὰ διαβάζω τὸ Ψαλτήρι καὶ τὸ Συναξάρι.
Τίποτε ἄλλο ἀπὸ συμβουλὲς καὶ καθοδήγηση.
Ἐγὼ πετοῦσα, ζοῦσα στὸν Παράδεισο. Καὶ δὲν ἀρρώστησα ἀπὸ ὑπερβολικὸ κόπο, ἀλλὰ μᾶλλον ἀπὸ ἐγωισμό. Γιὰ νὰ μαζέψω ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερα σαλιγκάρια μὲς στὴ βροχή. Ἔμεινε βλέπεις τρεῖς ὧρες τὸ τσουβάλι βρεγμένο στὴν πλάτη μου. Λοιπὸν κι ἐσὺ νὰ ἀγαπήσεις τὸν σωματικὸ κόπο, τὴν κούραση. Κάνει καλὸ στὸ σῶμα καὶ στὴν ψυχή. Θέλω νὰ μοῦ μοιάσεις, μωρέ, γιατὶ σὲ ἀγαπῶ. Θέλω νὰ γίνεις σὰν κι ἐμένα [2].
Κάνεις μετάνοιες; Πόσες κάνεις; Γιὰ κάνε μία, νὰ σὲ δῶ.
(Αὐτὸ ἔγινε ἐκεῖ, στὸ Μήλεσι, στὸ κελλάκι του, ὅταν πῆγα μιὰ μέρα ὡς μοναχός).
Ἔκανα μιὰ-δυὸ μετάνοιες.
— Δὲν τὶς κάνεις καλά. (Κι ἐνῶ ἦταν τυφλὸς πιά, δὲν ἔβλεπε καθόλου, ὅμως μιλοῦσε σὰν νὰ ἔβλεπε).
(Φώναξε ἕναν ἀδελφό, χτυπώντας τὸ κουδουνάκι του).
— Δεῖξε, σὲ παρακαλῶ, στὸν ἀδελφό, πῶς σᾶς ἔμαθα νὰ κάνετε τὶς μετάνοιες καὶ τὸν κανόνα.
(Καὶ ἀμέσως ἄρχισε μὲ δύναμη καὶ ζωντάνια νὰ κάνει γρήγορες, στρωτὲς μετάνοιες).
— Βλέπεις, ἔλεγε ὁ Γέροντας, πρῶτα ἀκουμποῦν τὰ χέρια στὸ ἔδαφος, ὄχι τὰ γόνατα. Καὶ τὸ σῶμα σὰν νὰ αἰωρεῖται. Θέλει δύναμη στὰ μπράτσα.
Ὕστερα τὸ σταυρό σου. μὲ δύναμη! νὰ χτυπᾶ στὸ μέτωπο! στὸ γόνατο! στοὺς ὤμους! Ἐμεῖς ἐκεῖ στὴ σκήτη, ὅταν κάναμε ὅλοι μαζὶ τὸν κανόνα στὴν ἐκκλησία, ἀκουγότανε τὸ φρστ-φρστ ποὺ ἔκαναν τὰ ράσα μας, καθὼς χτύπαγε τὸ χέρι δύναμη στὸ γόνατο.
Εἶδες ἡ μάννα πῶς σφίγγει τὸ παιδί της; Συμμετέχει τὸ ἀνθρώπινο συναίσθημα. Ἔτσι καὶ στὸν Κύριο. Νὰ τὸν αἰσθάνεται τὴν ὥρα τοῦ Κανόνος καὶ τὸ σῶμα καὶ ἡ ψυχή. Ἐκεῖνος ὁ ἐρημίτης ποὺ εἶδα νὰ προσεύχεται, ἔκανε πολλὲς-πολλὲς μετάνοιες καὶ κάποια στιγμὴ ἔμεινε σὲ ἔκσταση μὲ τὰ χέρια τεντωμένα, ἀνοιχτά. Αὐτὸ τὸ νόημα ἔχει «ὁ Κύριος ἐνεβριμήσατο τῷ πνεύματι»[3]. Ἄλλοτε πάλι τὰ χέρια ἁπαλά, ἱκετευτικά, παρακαλοῦν τὸν Κύριον.
Ὅταν συναντιώμαστε στὴν προσευχή, ἐσὺ ἐκεῖ, ἐγὼ ἐδῶ, νὰ νιώθεις νοερά, νὰ ἀτενίζουμε τὸν Κύριο, τὴν Παναγία. Νὰ τρέχουμε νὰ προσκαταφεύγουμε στὸν Χριστό μας ἀπὸ θεῖο ἔρωτα καὶ ἀγάπη. Ὄχι ἀπὸ φόβο γιὰ τὸν θάνατο ἢ τὶς τιμωρίες. Δὲν ὑπάρχει θάνατος. Μὴ φοβᾶσαι τὸν θάνατο. Ὅποιος πέθανε γιὰ τὸν Χριστό, δὲν ὑπάρχει γι’ αὐτὸν θάνατος. Κι ἂν δὲν πέθανες, νὰ πεθάνεις…
——————————-
[1] Ὁ Γέροντας δὲν συνήθιζε τὸ «εὐχαριστῶ» καὶ τὸ «παρακαλῶ» πρὸς τοὺς συμμοναστάς. Προτιμοῦσε τὸ «εὐλόγησον, νὰ ’ναι εὐλογημένο». Ἐδῶ προφανῶς κάνει μιὰ συγκατάβαση στὴ συγκεκριμένη περίπτωση ἐκτιμώντας τὴν ψυχοσύνθεση τῶν ἀδελφῶν. Ἀλλὰ καὶ πάλι στὸ «εὐχαριστῶ» δίνει νόημα εὐχαριστίας πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ὄχι πρὸς τὸν ἀδελφό.
[2] Ὁ χαριτωθεὶς καὶ μεταστοιχειωθεὶς ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ Γέρων Πορφύριος ζοῦσε σὲ μία ἀτμόσφαιρα ἐνθουσιασμοῦ τὴ νέα ἐν Χριστῷ ζωή. Ἡ ὁλοκληρωτικὴ ἀφιέρωσή του στὸν Χριστό, στὰ πρότυπα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τὸν ὁδηγεῖ ἀβίαστα στὴ σωτηριώδη καὶ ἐναγώνιο παύλειο προτροπή: «Μιμηταί μου γίνεσθε καθὼς κἀγὼ Χριστοῦ».
[3] Κάποια περίοδο ὁ Γέροντας τόνιζε ἰδιαίτερα τὴν ἔνταση τοῦ Πνεύματος τοῦ Κυρίου ποὺ φανερώνει ἡ λέξη «ἐνεβριμήσατο», ἡ ὁποία σημαίνει «συνταράχθηκε ὁλόκληρος», κάτι σὰν τὸ χλιμίντρισμα τοῦ ἀλόγου. Ἤθελε νὰ τονίσει τὸ πλῆρες καὶ τέλειο ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς, τῆς διανοίας καὶ τῆς ἰσχύος δόσιμο στὸν Χριστὸ καὶ στὴν προσευχή, σὰν νὰ θέλει ὁ πιστὸς κάτι πολὺ δυνατά, ψυχῇ τε καὶ σώματι.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο “Ἡ θεϊκὴ φλόγα ποὺ ἄναψε στὴν καρδιά μου ὁ Γέρων Πορφύριος“