Εἶπα στὸν Γέροντα:
- Ἐμένα, Γέροντα, φυσικά, τὸ Πανεπιστήμιο μὲ πληρώνει γιὰ νὰ διδάσκω τὸ καρδιογράφημα. Δὲν μὲ πληρώνει γιὰ νὰ κάνω κήρυγμα. Καὶ στὸ κάτωκάτω μπορεῖ κάποιοι φοιτητὲς νὰ μὴ θέλουν τὸ κήρυγμα ἢ κάποιοι ἄλλοι νὰ μὴν πιστεύουν κιόλας. Μήπως, ὅμως, Γέροντα, θὰ ἦταν καλὸ κάποια μέρα, ἐπιτέλους, τελειώνοντας αὐτὰ τὰ μαθήματα γιὰ τὸ καρδιογράφημα, ποὺ οἱ φοιτητὲς μὲ χειροκροτοῦν καὶ ἐγὼ χειροκροτῶ ἐκείνους, νὰ τοὺς πῶ “παιδιά, κάντε κι ἕνα βῆμα πρὸς τὸν Χριστό”;
Ἀκοῦστε, λοιπόν, τί μοῦ εἶπε ὁ Γέρων Πορφύριος:
- Γιατί νὰ ἔχεις αὐτὸ τὸ δίλημμα; Ὅταν πᾶς νὰ κάνεις τὸ μάθημα, εἶσαι κοινωνημένος;
- Ναί, Γέροντα, εἶμαι.
- Κοινωνᾶς τὴν Κυριακή;
- Κοινωνῶ, μὲ τὴν εὐχή σας.
- Τότε, Γιωργάκη, πηγαίνει ὁ Χριστὸς μέσα στὸ ἀμφιθέατρο. Τί τὰ θέλεις τὰ λόγια, ἀφοῦ κουβαλᾶς τὸ Χριστὸ μέσα ἐκεῖ, ἀφοῦ εἶσαι χριστοφόρος τὴν ὥρα ποὺ μιλᾶς στὴν ἕδρα; Τί νὰ πεῖς στὰ παιδιὰ γιὰ τὸ Χριστό; Ἄφησε τὰ παιδιὰ ὅπως εἶναι. Τίποτε νὰ μὴν τοὺς πεῖς.
(Ἀειμνήστου Γεωργίου Παπαζάχου,
καθηγητοῦ τῆς Ἰατρικῆς Σχολῆς τοῦ Παν/μίου Ἀθηνῶν)
(Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 322)