Ἂν ἡ «ὀργὴ» τοῦ Θεοῦ ἦταν πάθος, δίκαια θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ φτάσει σὲ ἀπόγνωση, μὲ τὴν ἰδέα πὼς δὲν μπορεῖ νὰ σβήσει τὴ φωτιὰ ποὺ ἄναψε μὲ τὰ τόσα κακὰ ποὺ ἔκανε. Ὅμως ὁ Θεὸς εἶναι ἀπαθὴς καί, ὅταν τιμωρεῖ τὸν ἄνθρωπο, δὲν τὸ κάνει μὲ ἐμπαθὴ ὀργή, ἀλλὰ μὲ φιλανθρωπία καὶ πολλὴ στοργή. Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ ἔχουμε θάρρος καὶ νὰ ἐμπιστευόμαστε στὴ δύναμη τῆς μετάνοιας. Κι ἂν δὲν ἔδειξες ὅλη τὴ μετάνοια ποὺ χρειαζόταν, ὅμως ὁ Θεὸς δὲν ἀπορρίπτει οὔτε τὴ μικρή, ποὺ κράτησε γιὰ λίγο, ἀλλὰ καὶ γι’ αὐτὴ δίνει μεγάλη ἀνταμοιβή. Ἡ μετάνοια δὲν κρίνεται ἀπὸ τὴ χρονική της διάρκεια, ἀλλὰ ἀπὸ τὴ διάθεση τῆς ψυχῆς.
(Ἰω. Χρυσόστομος)
Κάποιοι ἀδελφοὶ ρώτησαν τὸν ἀββὰ Σισώη: «Ἂν πέσει ἕνας ἀδελφὸς σὲ ἁμαρτία, δὲν χρειάζεται νὰ μετανοήσει ἕνα χρόνο;». Καὶ ὁ ἀββὰς ἀπάντησε: «Σκληρὸς εἶναι τοῦτος ὁ λόγος σας». Καὶ ἐκεῖνοι τοῦ λένε: «Ἀλλὰ ἕξι μῆνες;». Καὶ πάλι εἶπε: «Εἶναι πολύ». Καὶ πάλι τοῦ λένε: «Μήπως σαράντα ἡμέρες;». Πάλι τοὺς εἶπε: «Πολὺ εἶναι». Τοῦ λένε τότε: «Τί λοιπόν; Ἂν πέσει ὁ ἀδελφὸς καὶ εὐθὺς τύχει νὰ γίνεται εὐχαριστιακὴ σύναξη ἀγάπης («ἀγάπη»), νὰ εἰσέλθει κι αὐτὸς σ’ ἐκείνη τὴ σύναξη;». Τοὺς λέει ὁ Γέροντας: «Ὄχι. Ἀλλὰ ἔχει ἀνάγκη νὰ μετανοήσει γιὰ λίγες ἡμέρες. Ἡ πίστη ποὺ ἔχω στὸν Θεὸ μοῦ λέει ὅτι, ἂν μετανοήσει ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ὁλόψυχα, τὸν δέχεται ὁ Θεὸς καὶ μέσα σὲ τρεῖς ἡμέρες».
(Ἀββὰς Σισώης)
Tὸ χάρισμα τῆς διάκρισης στὴν ὀρθόδοξη πνευματικὴ καθοδήγηση, σελ. 91, 93