Συστηματικὴ ἐνασχόληση μὲ τὴ νοερὰ προσευχὴ προϋποθέτει, κατὰ τὴ διδασκαλία τοῦ Γέροντος Πορφυρίου, πρῶτον, ἔμπειρο Γέροντα ποὺ θὰ παρακολουθεῖ τὸν ἀσκούμενο, καὶ δεύτερον, ψυχὴ καθαρὴ ἀπὸ ἐγωισμό, μνησικακία, ἀντιπάθειες, θέλημα, κενοδοξία καὶ τὰ παρόμοια. Πολὺ τόνιζε τὴν ἀνάγκη γιὰ τὴν ἐκτέλεση τῶν παραδεδομένων ἀκολουθιῶν, γιὰ τὸ διάβασμα τῶν ὕμνων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὥστε ἡ συμβουλή […]
Γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσει στὸν πόλεμο αὐτό, προσέφευγε στὴ χρήση τῶν χαρισμάτων του, ποὺ γέμιζαν τὴν ψυχὴ τῶν ἐπισκεπτῶν μὲ ἔκπληξη καὶ δέος. Μερικὲς φορὲς ἱκανοποιοῦσε, μὲ τρόπο θαυματουργικό, αἰτήματα τῶν προσκυνητῶν, ἀλλὰ ποτὲ χωρὶς βαθύτερη πνευματικὴ ἀναφορά. Δὲν ἀπέβλεπε νὰ γίνει προσωρινὰ ἀρεστός, ἀλλὰ μονίμως χρήσιμος. Καὶ ὄντως, θὰ ἀδικοῦσε τοὺς προσκυνητές, ἂν περιοριζόταν […]
Κάποια κυρία ἤθελε νὰ ἐκμυστηρεθεῖ στὸν Γέροντα Πορφύριο κάτι, ποὺ τῆς βάραινε τὴν ψυχή. Ἀλλὰ ὅλο καὶ κάτι τῆς συνέβαινε καὶ δὲν κατάφερνε νὰ πάει νὰ τὸν δεῖ. Ἕνα βράδυ βλέπει στὸ ὄνειρό της ὅτι συναντήθηκε μὲ τὸν Γέροντα Πορφύριο κι ὅτι τοῦ μίλησε γι’ αὐτὸ τὸ πρόβλημά της. Ξυπνώντας τὸ πρωὶ τοῦ τηλεφώνησε, γιὰ […]
Ἕνας ἀδελφὸς μοῦ εἶπε: Πῆγε μιὰ φορὰ ἡ σύζυγός μου, ὅταν ἐργαζόμουν στὴν ἐπαρχία, σὲ ἕναν πάρα πολὺ αὐστηρὸ πνευματικὸ καὶ ὅταν τοῦ εἶπε τὴν ἀδυναμία της ποὺ θὰ τὴν ἐπαναλάμβανε, τὴν ἀποπῆρε, τὴ φοβέρισε καὶ ἀπὸ τότε ἔκανε πολὺ καιρὸ νὰ ξαναπάει νὰ ἐξομολογηθεῖ. “Εἶδες, τοῦ εἶπε ὁ Παππούλης, τί κάνει ἡ πολλὴ αὐστηρότητα; […]
Ἔλεγε ὁ π. Πορφύριος ὅτι τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ καλοῦ πατέρα γιὰ τὸ παιδί του πρέπει νὰ μένει ἀμείωτο, ἀκόμη κι ὅταν τὸ παιδὶ μεγαλώνει καὶ σκληρύνεται καὶ ἐπαναστατεῖ καὶ δὲν τὸν ἀκούει καὶ παίρνει ἀκόμη καὶ θέσεις ἐχθρικὲς καὶ ἀντίθετες. Ἐκεῖ θὰ φανεῖ ἡ δεξιοτεχνία, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ καλοῦ πατέρα, γιατὶ τὰ παιδιά, […]
Μιὰ φορὰ ἔλειπαν ἀπὸ τὸ κελὶ καὶ τὰ δύο γεροντάκια, λέει ὁ π. Πορφύριος. Εἶδα τότε, ἕνα πουλάκι νὰ τσιμπᾶ τὶς ρόγες στὸ σταφύλι στὴν κληματαριά. Ἀμέσως πῆρα ξύλο καὶ σκάλισα αὐτὴ τὴν εἰκόνα. Ἦταν ὡραῖο. Σὰν ζωντανὸ ἦταν τὸ πουλί, μὲ ἀνοιχτὰ τὰ φτερά, σὰν φυσικὸ τὸ σταφύλι. Μόλις ἦλθε ὁ Γέροντας, τοῦ τὸ […]
«Οὔτε μιὰ πευκοβελόνα δὲν πέφτει ἀπὸ τὸ πεῦκο ἂν δὲ θέλει ὁ Θεός. Γι᾿ αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ μὴ στενοχωριέσαι γιὰ ὅ,τι σοῦ γίνεται. Ἔτσι ἁγιαζόμαστε. Νά! ἐσὺ στενοχωριέσαι μὲ τὰ πρόσωπα τοῦ σπιτιοῦ σου καὶ βασανίζεσαι πότε μὲ τὴ γυναίκα σου καὶ πότε μὲ τὰ παιδιά σου. Αὐτὰ εἶναι ὅμως ποὺ σὲ κάνουν καὶ […]
Πρέπει νὰ θέλει ὁ ἄλλος νὰ κάμει κάτι. Καὶ θυμᾶμαι τὸ γέροντα Πορφύριο ποὺ ἔλεγε: «Ἐγὼ βρὲ δὲ μιλάω σὲ κανένα γιὰ τὸ Χριστό, ἐάν, δὲ θέλει, ἐὰν δὲ μοῦ τὸ ζητήσει». Καὶ δὲν τὸ ἔλεγε ἐγωιστικὰ ἀλλὰ ἀπὸ σεβασμὸ τῆς ἐλευθερίας τῶν ἄλλων. «Ἐγὼ προσεύχομαι γι᾿ αὐτούς, τοὺς κάνω καὶ θαύματα ἀκόμη, ἀλλὰ δὲν […]
Ὁ πατὴρ Πορφύριος, ὅταν μᾶς μιλοῦσε γιὰ τὸν ἄνθρωπο, γιὰ τὸ Θεό, γιὰ τὸν κόσμο, γιὰ τὴν ἀγάπη, γιὰ τὴν προσευχή, γιὰ τὴ δημιουργία ὁλόκληρη, μιλοῦσε μὲ θεολογικὰ κριτήρια (πτυχιοῦχος τῆς Β´τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου). Εἶχε ὄντως τὸ χάρισμα τῆς Θεολογίας, ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴ ζῶσα πηγή, τὴ νοερά, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ μάλιστα τῆς Μυστικῆς […]
Νὰ μὴν προσεύχεσαι, μοῦ λέει μιὰ φορά, νὰ σοῦ πάρει ὁ Θεὸς τὶς διάφορες ἀρρώστιες, ἀλλὰ νὰ εἰρηνεύεις μὲ τὴ νοερὴ προσευχὴ κάνοντας ὑπομονή. Ἔτσι ὠφελεῖσαι πάρα πολύ». «Νὰ μὴν παρακαλᾶς, μοῦ εἶπε συγκεκριμένα, τὸ Θεὸ νὰ σοῦ παίρνει τὶς διάφορες ἀρρώστιες, οὔτε νὰ τὸν ἐκβιάζεις στὴν προσευχή σου γι᾿ αὐτές, ἀλλὰ νὰ τὶς ὑπομένεις […]
Ὅταν τοῦ εἶπα ὅτι φεύγω ὁριστικὰ γιὰ τὸ μοναστήρι καὶ ὅτι σὲ λίγες ἡμέρες θὰ μὲ χειροθετοῦσαν, σκίρτησε ὁ Γέροντας ἀπὸ χαρά. Πόσα δὲ μοῦ εἶπε καὶ δὲ μὲ συμβούλευσε αὐτὴ τὴ μέρα! Στὸ τέλος, ὅταν θὰ ἀποχαιρετιόμασταν, πῆρε πολὺ φυσικὰ τὸ χέρι μου καὶ τὸ φίλησε… Ἐγώ, ζώντας μέσα στὸ μυστήριο ποὺ μὲ περιέβαλλε, […]
Ἡ ἀληθινὴ ταπείνωση εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ Σοῦ ἔχει δώσει πολλὰ χαρίσματα ὁ Θεός. Σὲ προίκισε μὲ δῶρα σπάνια. Τὸ νιώθεις; Νὰ τὸν εὐχαριστεῖς συνεχῶς καὶ νὰ ταπεινώνεσαι στὴν Ἀγάπη Του. Παρακάλει τὸ Θεό, νὰ σοῦ στείλει τὴν ἁγία ταπείνωση. Ὄχι αὐτὴ ποὺ λέει, εἶμαι τελευταῖος, εἶμαι τιποτένιος. Αὐτὴ εἶναι σατανικὴ ταπείνωση. Ἡ ἁγία ταπείνωση […]
Ἀμφέβαλλα ἂν εἶχα τηρήσει σωστὴ στάση σ᾿ ἕνα περιστατικὸ καὶ τοῦ τὸ ἀνέφερα. Τοῦ εἶπα: «Γέροντα, μιὰ Κυριακὴ πρωί, μετὰ τὴ Θεία Λειτουργία, βρισκόμουν προσκεκλημένος σὲ σπίτι πνευματικοῦ ἀδελφοῦ. Εἶχαν στήσει ψησταριὰ στὴν αὐλὴ καὶ ἕψηναν κρέας. Κάποια στιγμή, ἀνέλαβα κι ἐγὼ νὰ βοηθήσω κι ἐνῶ τακτοποιοῦσα τὰ ἀναμμένα κάρβουνα, ὁ γιός τους, μαθητὴς Λυκείου, […]
«Ὁ ἄνθρωπος, ποὺ δίνει τὴν καρδιά του στὸ Χριστό, γίνεται ἄλλος ἄνθρωπος. Ἀνοίγει ὁ νοῦς του, γίνεται ἄλλος ἄνθρωπος. Ἀνοίγει ὁ νοῦς του. γεμίζει μὲ τὸ Χριστό. Ἀκούεις; Μὲ καταλαβαίνεις; Μὲ τὸ Χριστό. Καὶ ὅταν ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιὰ εἶναι γεμάτη ἀπὸ τὸ Χριστό, τότε αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος εἶναι σοφός, εἶναι ἔξυπνος, τοῦ τὰ […]
Μοῦ ἔλεγε ὁ Παππούλης: “Ὅσο πιὸ μακριὰ ἀπὸ τὸ Θεὸ εἶναι ὁ ἄνθρωπος, τόσο πιὸ πολὺ στενοχωριέται καὶ ταλαιπωρεῖται ἀπὸ διάφορα πράγματα. Πρέπει νὰ πηγαίνουμε στὸν πνευματικό μας ὅταν ἔχουμε κάτι ποὺ μᾶς βασανίζει”. “Νὰ ἐξομολογεῖσαι τακτικὰ καὶ καλά, γιατὶ καὶ Πατριάρχης νὰ εἶσαι, ἂν δὲν ἐξομολογεῖσαι, δὲν σώζεσαι”, μοῦ εἶπε μιὰ ἄλλη φορά. Ἔλεγε […]
Ὁ Γέροντας μοῦ μιλοῦσε, ὄχι γιὰ κάποια ἀποσπασματικὴ καλή μας προσπάθεια, ἀλλὰ γιὰ ἕνα ἀποφασιστικό, ὁριστικὸ πέρασμα ἀπὸ τὴν παλιὰ ζωὴ τῆς ἁμαρτίας στὴν καινούργια ζωὴ τῆς ἁγιότητας, κατὰ τὴν ὁποία ἐμεῖς ζοῦμε ἐν Χριστῷ καὶ ὁ Χριστὸς ἐν ἡμῖν καὶ γι’ αὐτὸ τὸ πέρασμα χρειαζόταν νὰ δώσουμε ὅλες μας τὶς δυνάμεις. Μιὰ φορὰ μὲ […]
