Ἦλθε στὸ Μοναστήρι ἕνας νέος ἀδελφός, ποὺ προσκολλήθηκε σὲ μένα καὶ ἤθελε ὅλη τὴν ὥρα νὰ τοῦ λέω μιὰ συμβουλή, νὰ μοῦ πεῖ τί ἔκανε, ὅτι εἶναι χαρούμενος ἢ στενοχωρημένος. — Τί νὰ κάνω, Γέροντα; Ἂν τὸν περιφρονήσω, παραπονεῖται στὸ Γέροντα. Ἂν τὸν ἀκούω κάθε φορά, δὲν ξέρω ἂν ὠφελούμαστε. — Ἔμπλεξες ἄσχημα. Τώρα δύσκολα […]
Εἶχε πεῖ καὶ σὲ ἄλλους, ἀλλὰ καὶ σὲ μένα τὸν ἴδιο, ὅτι στὴν κουρά μου παρευρίσκετο πνευματικῶς. Ἐνῶ σωματικῶς ἦτο ἀσθενὴς στὸ κελλί του. Εἶχε ἰδεῖ καὶ παρακολουθήσει ὅλα, μέσῳ τοῦ χαρίσματος, ποὺ ἀπὸ τὸν Θεὸ εἶχε. Τὴν ἑβδομάδα ποὺ ἤμουν ἐσώκλειστος, μὲ σιωπὴ καὶ προσευχή, ἔνιωθα ἔντονα καὶ αἰσθητὰ τὴν παρουσία του. […]
— Ὅπως σοῦ ἔχω πεῖ πολλὲς φορές, ἡ μεγάλη ἐπιθυμία μου, εἶναι νὰ κλείσω τὰ μάτια μου στὴ Μονὴ τῆς μετανοίας μου, ἐκεῖ στὸ Ὄρος. Ἐκεῖνο ποὺ μὲ ἀπασχολεῖ πάντοτε εἶναι πῶς θὰ συνηθίσει ὁ ὀργανισμός μου στὸ κλίμα ἐκεῖνο, ὥστε νὰ ἀντέξω. Βρῆκα, λοιπόν, στὴν Εὔβοια ἀπέναντι μιὰ ὡραία τοποθεσία, ποὺ ἔχει τὸ ἴδιο κλίμα μὲ […]
Τώρα πλέον μουδιάζουν τὰ πόδια μου, καὶ δὲν μὲ κρατοῦν νὰ περπατῶ. Μόνο λίγο ἐπὶ τόπου κάνω βήματα. Καὶ ξεχνῶ εὔκολα. Δὲν ζητῶ ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ μὲ κάνει καλά. Μόνο νὰ μοῦ συγχωρέσει τὶς ἁμαρτίες μου. Συχνὰ σὲ σκέπτομαι καὶ προσεύχομαι γιὰ σένα λέγοντας τὴν εὐχὴ γιὰ σένα: «Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». Νὰ […]
Ὑπάρχουν μοναχοὶ ποὺ λένε συγνώμη, ἐξομολογοῦνται, ἀλλὰ μέσα τους ὑπάρχει πάθος ἐνάντια στὸν ἄλλον. Δὲν ἔρχεται ἔτσι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ. Ἐγὼ εἶχα ἐδῶ ἕναν μάστορα, γείτονα, καὶ ἔκανε διάφορες δουλειὲς καὶ πληρωνόταν. Δὲν ξέρω πῶς ἔγινε καὶ ἄρχισε νὰ μὲ βρίζει σὲ ὅλους, καὶ ’δῶ μέσα καὶ ἔξω. Τί νὰ κάνω; ἔλεγα, πῶς νὰ […]
Ἄρχισα ἁπλὰ καὶ αὐθόρμητα νὰ τοῦ ἀνοίγω τὴν καρδιά μου καὶ νὰ τὸν ρωτῶ ὅσα μὲ πίεζαν. — Γέροντα, ἐγὼ θέλω νὰ γίνω μοναχός. Ἀγαπῶ τὴ μοναχικὴ ζωή. Ἐπιθυμῶ νὰ ζήσω γιὰ τὸν Χριστό. Πηγαίνω σ’ ἕνα μοναστήρι. Ἀλλὰ ὅλα ἔχουν μπερδευτεῖ μέσα μου καὶ ἔχω πολλὲς ἀπορίες. Πέστε μου, σᾶς παρακαλῶ: Ὁ μοναχὸς πρέπει […]
Ἦταν ψυχραμένος ἕνας μὲ τὴ γυναίκα του. Κουρασμένος τὸ μεσημέρι ἀπὸ τὴ δουλειά του, ποῦ νὰ πάω; λέει. Πῆγα στὴν Ἕλλη καὶ ξεκουράστηκα. — Ἀκοῦς, παιδί μου, ἀκοῦς; Κατάκοπος ἦταν. Πῆγε κουβέντιασαν… καὶ ξεκουράστηκε. Διότι ὑπῆρχε μέσα ἡ φλόγα τῆς ἀγάπης. Μεγάλο πράγμα αὐτό. Ἔχουμε ἐμεῖς θεῖο ἔρωτα γιὰ τὸν Χριστό; Νὰ εἴμαστε κατάκοποι, νὰ […]
Σὲ ζηλεύω, μωρέ, σὲ ζηλεύω. Ἐσὺ μπορεῖς νὰ γίνεις ὁ μεγαλύτερος ἱεραπόστολος μέσα στὸ Μοναστήρι, χωρὶς νὰ μιλᾶς καθόλου. Σιωπηρὰ θὰ προσεύχεσαι γιὰ ὅλους. Γιὰ ὅλη τὴν Ἐκκλησία, γιὰ τὸν κλῆρο, γιὰ τοὺς μοναχούς. Περνάει κρίση σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας. Πρὸ παντὸς νὰ προσεύχεσαι γιὰ τὴν πνευματική σου οἰκογένεια. Νὰ ἀφήνεις τὴν καρδιά σου ὁλάνοιχτη […]
Τοῦ εἶπα κάποτε: — Γέροντα, δὲν μπορῶ νὰ συνεργασθῶ μ’ αὐτὸν τὸν ἀδελφό… Εἶναι γκρινιάρης. — Μωρέ, ἐσὺ ἔχεις ἐγωισμό. Τὸ ξέρεις; Ἀπ’ αὐτὸν τὰ παθαίνεις ὅλα. — Τὸ ξέρω, Γέροντα, τὸν ἔχω ἀπὸ μικρός. Εὔχεσθε νὰ μοῦ δώσει ὁ Θεὸς ταπείνωση στὴν καρδιά μου. — Ὅταν ἡ καρδιὰ ἔχει τὴν ἁγία ταπείνωση, ὅλα τὰ […]
— Πῶς ἐξετάζεις τὰ παιδιά; — Ἔτσι… — Ἄκουσε νὰ σοῦ πῶ. Τὴν ὥρα ποὺ ἐξετάζεις τὸ κάθε παιδάκι θὰ κάνεις μέσα σου ἔνθερμη προσευχὴ μὲ ἀγάπη: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησε τὸν δοῦλο σου». (Καὶ λέγοντας αὐτὰ ἔπαιρνε βαθιὰ εἰσπνοή, ἄνοιγε τὰ χέρια του). Νά ἔτσι, μὲ ἀνοιχτὴ καρδιὰ θὰ παρακαλεῖς γιὰ τὸ κάθε παιδάκι. […]
Προχθὲς ἦλθε ἐδῶ ἕνας καὶ μοῦ λέει: — Ἐσὺ ὑποστηρίζεις τὶς θεωρίες τοῦ τάδε (δὲν συγκράτησα τὸ ὄνομά του) περὶ ἀπολαύσεως τῶν ἀνθρωπίνων ἡδονῶν καὶ τοῦ ἔρωτος; Τοῦ λέγω: — Νά ἐγὼ τί ὑποστηρίζω καὶ τί πρεσβεύω: Ἄνοιξε τὸ Μηναῖο τοῦ Ἰουνίου στὶς 14 τοῦ Ἁγίου Μεθοδίου. Ἐκεῖ στὸν κανόνα θὰ βρεῖς πῶς μετατρέπει ὁ […]
— Ἦταν ἕνας ἐδῶ πρὸ ὀλίγου καὶ μὲ ρώτησε ἂν πονοῦσαν οἱ μάρτυρες, στὰ τόσα βασανιστήρια. Ἔλεγε ὅτι ὁ Θεὸς τοὺς ἔδινε ὑπομονὴ καὶ ἄντεξαν στὰ τόσα βασανιστήρια. Κι ἐγὼ τοῦ λέω: — Ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀντέχει, ὡς ἄνθρωπος, οὔτε στὸν πρῶτο πόνο ποὺ τοὺς προξενοῦσαν: Φυσιολογικὰ ἔπρεπε νὰ λιποθυμοῦσαν ἀμέσως. Ἀλλὰ προσήλωσαν τὸν νοῦν […]
— Εἶναι θανάσιμο ἁμάρτημα νὰ κουραζόμεθα γιὰ τὸν Θεό, καὶ ὕστερα νὰ μετανοιώνουμε καὶ νὰ γογγύζουμε. Κατάλαβέ το καλά. Χωρὶς σωματικὸ κόπο, δὲν κερδίζεται ἡ ἀρετή, ξάπλα στὸ κρεββάτι. Ὁ σωματικὸς κόπος εἶναι τὸ μεγαλύτερο δῶρο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία μας. Γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἄλλοι μὲ χαρὰ ἐδέχοντο ἐξευτελισμούς, […]
— Ὅταν ἤμουν νεότερος, παρεκάλεσα τὸ Θεὸ νὰ μοῦ στείλει τὴν ἀρρώστια τοῦ καρκίνου γιὰ νὰ πονῶ γιὰ τὴν ἀγάπη Του. Ὅταν τὸ εἶπα στὸ Γέροντά μου, «Ὄχι», μοῦ λέει, «εἶναι ἐγωισμὸς αὐτό». Καὶ σταμάτησα νὰ τὸ ζητάω. Ἥμαρτον Κύριε, ἔλεγα. Ἀπὸ ἐγωισμὸ ἐζήτησα ὑπὲρ τὴν δύναμίν μου. Τώρα λοιπόν, μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια, μοῦ ἔστειλε ἐκεῖνο […]
Μιὰ μητέρα παραπονιόταν ὅτι δὲν τὴν ἀκούει πιὰ ὁ γυιός της, δὲν πηγαίνει ἐκκλησία καὶ τὰ τοιαῦτα. Τῆς λέω: — Τόσα χρόνια τὸν καταπίεζες, «κάνε τοῦτο, πήγαινε ’κεῖ». Τώρα θέλει ἐλευθερία. Μὴν τοῦ λές, κάνε ἔτσι, κάνε ἀλλιῶς. Μόνο προσευχήσου μὲ ἀγάπη μυστικὰ γιὰ κεῖνον. Ἀπὸ τὸ βιβλίο “Ἡ θεϊκὴ φλόγα ποὺ ἄναψε στὴν καρδιά […]
Ἕνα μεσημέρι βρέθηκα κοντά του. — Θὰ περιμένετε ὅμως λίγο, μοῦ εἶπαν οἱ ἀδελφές, διότι εἶναι ἡ ὥρα τοῦ φαγητοῦ του. Πρέπει νὰ φάει, διότι, μὲ τὸ ἕλκος, δὲν κάνει νὰ μένει πολλὲς ὧρες τὸ στομάχι ἄδειο. Καὶ ἀπὸ τὸ πρωὶ μιλάει μὲ τὸν κόσμο. — Πολὺ εὐχαρίστως, εἶπα, θὰ περιμένω ἐδῶ ἀπ’ ἔξω. — […]
