“Μιὰ φορά, ὅταν ἤμουν δεκαέξι χρονῶν στὸ Ἅγιον Ὄρος, εἶδα ἕνα ὄνειρο. Πὼς βρισκόμουνα στὸν Παράδεισο καὶ μοῦ λέει ὁ Θεός: - Ἔ, εἶσαι εὐχαριστημένος; Τοῦ κάνω ἔτσι: Ὄχι - Ἄ, μοῦ λέει, τότε; Τοῦ λέω: Ἔτσι, ἐμένα μόνο; Πρέπει νὰ τοὺς βάλεις ὅλους”. Ὁ Ὅσιος Πορφύριος, πιστεύοντας στὴν παντοδυναμία καὶ στὴν βοήθεια τοῦ […]
Πῆγα ἐκεῖ πάνω, ὑποτακτικός. Ὑποτακτικός, κύριε! Ἐδόθηκα ἐξ ὁλοκλήρου. Ἀγάπησα τοὺς Γέροντές μου. Τοὺς ἀγάπησα εἰλικρινά. Τοὺς ἐσεβόμουνα. Τοὺς ἐσεβόμουνα. Τί νὰ σᾶς πῶ ὁ σεβασμός μου! Θεοί!!! Χριστοί!!! ἦταν γιὰ μένα καὶ οἱ δύο. Ἀλλὰ ἤξερα ὅμως καὶ τὶ θέλουνε. Ἀπὸ τὴν ἀγάπη ποὺ τοὺς εἶχα. Τὸ καταλάβαινα πῶς θέλουνε νὰ βάλω ἕνα πράγμα, πῶς […]
«Λοιπὸν δὲν γίνεται τίποτα χωρὶς μετάνοια. Πρέπει ὁ σύνδεσμος νὰ ὑπάρχει πάντα. Δηλαδὴ τὸ βράδυ πᾶμε νὰ κοιμηθοῦμε, μετάνοια. Ὅ,τι ὥρα θέλεις νὰ ἀπομακρυνθεῖς ἀπὸ τὴ συνοδεία, μετάνοια στὸ Γέροντα. Δηλαδὴ νὰ εἶσαι συγχωρεμένος, μήπως μὲ τὰ λόγια, ξέρω καὶ γώ, μὲ τὶς σκέψεις ἔχουμε κάνει κάτι ποὺ μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. […]
«Θὰ φύγουμε. Ἐδῶ δὲν θὰ μείνουμε καὶ πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ ἑτοιμαστοῦμε, αὐτὸ εἶναι ὅλο. Καὶ τὸ μυστικὸ εἶναι, ὅταν ἑτοιμαστοῦμε καὶ γίνουμε τέτοιοι ποὺ λέμε, εἴμαστε εὐτυχεῖς. Δὲν φοβούμαστε. Ὅτι δὲν θὰ πεθάνω, ἐγὼ μέσα μου τὸ πιστεύω καὶ ἂς κάνει ὁ Θεὸς ὅ,τι θέλει. Καὶ ᾿γὼ θὰ πεθάνω βέβαια, ἀλλά, ὅταν πάω στὴν […]
